September 14, 2015
جمهوری اسلامی شاهرخ را هم از ما گرفت!
جمهوری اسلامی شاهرخ را هم از ما گرفت. همین دیروز، یکشنبه 22 شهریور در زندان گوهردشت کرج. این خبر تلخ را شنیدیم و ناباورانه دوباره خواندیم و خواندیم. رفیق شاهرخ زمانی صدای رسای طیف زندانیان سیاسی چپ و کارگران انقلابی در سال های اخیر بود. آشکارا علیه نظام سود و سرمایه بیانیه صادر می کرد؛ تبهکاری ها و جنایات رژیم در زندان و بیرون از زندان و در جامعه را محکوم می کرد و به توده های کارگر و زحمتکش پیام اتحاد و تشکل می داد. شاهرخ زمانی بر سر دیدگاه و راهی که به آن باور داشت نه در برابر دستگاه سرکوب و شکنجه گران زندان کوتاه آمد و نه حاضر شد نامش را زیر «بیانیۀ مشترک گروهی از زندانیان سیاسی» بگذارند که از آن بوی شووینیسم فارس و زیر پا گذاشتن حقوق ملل ستمدیده به مشام می رسید.
حالا جمهوری اسلامی به ما اعلام می کند که شاهرخ زمانی بر اثر سکتۀ مغزی مرده است. کبودی ها بر پیکر شاهرخ و دهان پر خونش گویای «مرگ مشکوک» دیگری است. پروندۀ سی و هفت سالۀ رژیم پر است از این «سکته ها و خودکشی ها و تصادف های مشکوک».
با توجه به زد و بندهای جدید رژیم تبهکار اسلامی با آمریکا و دیگر قدرت های امپریالیستی، می باید تشدید سرکوب ها و جنایات دولت علیه فعالین سیاسی و اجتماعی را حدس زد. در پی توافق هسته ای قرار است دور جدیدی از ریاضت کشی اقتصادی آغاز شود که این می تواند زمینه ساز نارضایتی و بی ثباتی بیشتر باشد؛ زمینه ساز انفجار خشم عمومی زمانی که کارد به استخوان می رسد. با این دورنما است که جمهوری اسلامی برای خاموش کردن صداهای مخالف و افشاگر، سرکوب فعالان جنبش های مختلف طبقاتی و اجتماعی، ترساندن و یا تطمیع روشنفکران و دگراندیشان متوهم و سازشکار، برنامه می ریزد. از دید رژیم هر آنچه باعث افزایش آگاهی توده ای مردم از ماهیت و عملکرد نظام حاکم شود، نگذارد که طرح های استثمار و غارت را بی دردسر جلو ببرد، روحیه و اندیشۀ اتحاد و تشکل علیه نظام را انتشار دهد، خطرناک است. و حرف و عمل شاهرخ زمانی چنین بود.
نقطۀ پایان نهادن به این همه جنایت و تبهکاری در گرو سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی و شروع ساختمان جامعه ای است که در آن نشانی از استثمار و ستم های طبقاتی و جنسیتی و ملی و مذهبی نباشد: جامعه ای سوسیالیستی که پایگاهی برای انقلاب جهانی کمونیستی خواهد بود. هزاران هزار انقلابی و مبارز کمونیست در میدان های جنگ انقلابی و یا در زندان های نظام طبقاتی، در راه تحقق این آرمان دست یافتنی جان داده اند. نُت هایی که شاهرخ زمانی با مبارزۀ الهامبخش و آشتی ناپذیر خود نوشت در ترانه های جامعۀ انقلابی فردا جاری خواهد بود و خاطره مقاومت او همواره در حافظه مبارزات انقلابی طبقه کارگر زنده و پایدار خواهد ماند.
حزب کمونیست ایران (مارکسیست-لنینیست-مائوئیست)
23 شهریور1394
جمهوری اسلامی شاهرخ را هم از ما گرفت. همین دیروز، یکشنبه 22 شهریور در زندان گوهردشت کرج. این خبر تلخ را شنیدیم و ناباورانه دوباره خواندیم و خواندیم. رفیق شاهرخ زمانی صدای رسای طیف زندانیان سیاسی چپ و کارگران انقلابی در سال های اخیر بود. آشکارا علیه نظام سود و سرمایه بیانیه صادر می کرد؛ تبهکاری ها و جنایات رژیم در زندان و بیرون از زندان و در جامعه را محکوم می کرد و به توده های کارگر و زحمتکش پیام اتحاد و تشکل می داد. شاهرخ زمانی بر سر دیدگاه و راهی که به آن باور داشت نه در برابر دستگاه سرکوب و شکنجه گران زندان کوتاه آمد و نه حاضر شد نامش را زیر «بیانیۀ مشترک گروهی از زندانیان سیاسی» بگذارند که از آن بوی شووینیسم فارس و زیر پا گذاشتن حقوق ملل ستمدیده به مشام می رسید.
حالا جمهوری اسلامی به ما اعلام می کند که شاهرخ زمانی بر اثر سکتۀ مغزی مرده است. کبودی ها بر پیکر شاهرخ و دهان پر خونش گویای «مرگ مشکوک» دیگری است. پروندۀ سی و هفت سالۀ رژیم پر است از این «سکته ها و خودکشی ها و تصادف های مشکوک».
با توجه به زد و بندهای جدید رژیم تبهکار اسلامی با آمریکا و دیگر قدرت های امپریالیستی، می باید تشدید سرکوب ها و جنایات دولت علیه فعالین سیاسی و اجتماعی را حدس زد. در پی توافق هسته ای قرار است دور جدیدی از ریاضت کشی اقتصادی آغاز شود که این می تواند زمینه ساز نارضایتی و بی ثباتی بیشتر باشد؛ زمینه ساز انفجار خشم عمومی زمانی که کارد به استخوان می رسد. با این دورنما است که جمهوری اسلامی برای خاموش کردن صداهای مخالف و افشاگر، سرکوب فعالان جنبش های مختلف طبقاتی و اجتماعی، ترساندن و یا تطمیع روشنفکران و دگراندیشان متوهم و سازشکار، برنامه می ریزد. از دید رژیم هر آنچه باعث افزایش آگاهی توده ای مردم از ماهیت و عملکرد نظام حاکم شود، نگذارد که طرح های استثمار و غارت را بی دردسر جلو ببرد، روحیه و اندیشۀ اتحاد و تشکل علیه نظام را انتشار دهد، خطرناک است. و حرف و عمل شاهرخ زمانی چنین بود.
نقطۀ پایان نهادن به این همه جنایت و تبهکاری در گرو سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی و شروع ساختمان جامعه ای است که در آن نشانی از استثمار و ستم های طبقاتی و جنسیتی و ملی و مذهبی نباشد: جامعه ای سوسیالیستی که پایگاهی برای انقلاب جهانی کمونیستی خواهد بود. هزاران هزار انقلابی و مبارز کمونیست در میدان های جنگ انقلابی و یا در زندان های نظام طبقاتی، در راه تحقق این آرمان دست یافتنی جان داده اند. نُت هایی که شاهرخ زمانی با مبارزۀ الهامبخش و آشتی ناپذیر خود نوشت در ترانه های جامعۀ انقلابی فردا جاری خواهد بود و خاطره مقاومت او همواره در حافظه مبارزات انقلابی طبقه کارگر زنده و پایدار خواهد ماند.
حزب کمونیست ایران (مارکسیست-لنینیست-مائوئیست)
23 شهریور1394
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر