سازمان عفو بین الملل در بیانیه ای به تاریخ ۲۵ سپتامبر ۲۰۱۵ در مورد مرگ شاهرخ زمانی اعلام کرده است که "مرگ این فعال کارگری باید باعث اقدام جهت مقابله با شرایط وحشتناک زندانها در ایران شود."
به گزارش عفو بین الملل، شاهرخ زمانی هنگامی درگذشت که در حال گذراندن دوران محکومیت ۱۱ سال زندان به دلیل فعالیت های اتحادیه ای مسالمت آمیز در زندان رجایی شهرکرج در شمال غرب تهران، بود.
در رابطه با ادعای غلامحسین محسنی اژه ای، سخنگوی قوه قضایی رژیم جمهوری اسلامی، مبنی بر رسیدگی به مرگ شاهرخ زمانی در زندان، عفو بین الملل ضمن استقبال محتاطانه از آن تاکید کرده است که این تحقیات باید "بی طرفانه و مستقل" انجام گیرند. عفو بین الملل همچنین اضافه کرده است که "مرگ شاهرخ زمانی باید سبب گردد که مقامات ایران در رابطه با تغییر شرایط اسفناک زندانها در ایران و همچنین عدم امکان دسترسی زندانیان به مراقبت های پزشکی که یک الگوی رفتاری در ایران است دست به اقدام بزنند. این سازمان اضافه کرده است که تحقیقات در مورد مرگ شاهرخ باید همچنین شامل بررسی تاثیر شرایط بد زندان و عدم دسترسی کافی به مراقبت های پزشکی در مرگ او نیز باشد."
عفو بین الملل در این گزارش از مقامات حکومت ایران خواسته است که "به طور فوری شرایط بازداشت غیر انسانی در بسیاری از زندان های ایران که سلامتی زندانیان را به خطر انداخته و یا مشکلات پزشکی آنها را تشدید می کند، مورد رسیدگی قرار دهند". در گزارش آمده است که مقامات ایران همچنین باید اطمینان حاصل کنند که تمام کسانی که در بازداشت بسر می برند دسترسی به درمان پزشکی کافی و در سطح استانداردهای بین المللی داشته باشند، حقوق انسانی آنان رعایت شود و به افرادی که نیاز به درمان تخصصی دارند مرخصی پزشکی اعطا شود."
در بیانیه عفو بین الملل همچنین آمده است:
" ۱۳ سپتامبر ۲۰۱۵، روزی که جسد شاهرخ زمانی توسط هم سلولی هایش یافت شد، مقامات بهداری زندان، بدنبال یک معاینه مختصر، به این نتیجه رسیدند که او از سکته مغزی در گذشته است . خانواده شاهرخ زمانی درخواست کالبد شکافی کردند که قبل از مراسم تشییع جنازه شاهرخ در ۱۴ سپتامبر در شهر تبریز صورت گرفت. اعلام یافته های پزشکی قانونی به دنبال کالبد شکافی تقریبا یک ماه طول خواهد کشید. عفو بین الملل آگاه است که شاهرخ زمانی تا قبل از مرگ بطور کلی از سلامتی خوبی برخوردار بود؛ هر چند که از اواخر ماه سپتامبر ۲۰۱۴ منتظر انجام آزمایش ام آر آی به دلیل سرگیجه های کوتاه و سردردش بود."
"شاهرخ زمانی، نقاش و دکوراتور ۵۱ ساله بود که در تاریخ ۸ ژوئن ۲۰۱۱ در تبریز بازداشت شد. او در اعتراض به بازداشت خود ۳۲ روز در اعتصاب غذا به سر برد. در ماه اوت سال ۲۰۱۱ ، او با اتهاماتی از جمله 'اقدام علیه امنیت ملی از طریق ایجاد گروهای مخالف نظام و یا عضویت در این گروه ها' و 'تبلیغ علیه نظام' اما در حقیقت بدلیل فعالیتهای مسالمت آمیز اتحادیه ای به زندان محکوم شد. شاهرخ زمانی در اکتبر ۲۰۱۱ با قرار وثیقه موقتا آزاد شد، اما دوران محکومیت خود را از ۱۴ ژانویه ۲۰۱۲ در شهر تبریز آغاز نمود. او سپس در تاریخ ۱۳ اکتبر ۲۰۱۲ به زندان رجایی شهر منتقل شد. در طول دوران زندان هیچگاه به شاهرخ زمانی مرخصی داده نشد."
"در ماه مارس ۲۰۱۴، شاهرخ زمانی به دومین اعتصاب غذای خود در همبستگی با سایر زندانیان و در اعتراض به شرایط بد زندان رجایی شهر دست زد. بخش زندانیان سیاسی در زندان رجایی شهر تنها بخش این زندان است که زندانیان حق استفاده از تلفن را ندارند. برخی از زندانیان از تلفنهای همراه بطور غیرمجاز برای تماس با خانواده هایشان، به خصوص کسانی که خانواده هایشان خیلی دور زندگی می کنند و نمی توانند بطور منظم به ملاقات بیایند، استفاده می کنند. عفو بین الملل گزارشاتی دریافت کرده است مبنی بر این که مقامات زندان، دستگاههای متراکم کننده سیگنال برای جلوگیری از استفاده از تلفنهای همراه در زندانها نصب کرده اند. بسیاری از زندانیان، از جمله شاهرخ زمانی، گزارش داده بودند که آنها از هنگامیکه دستگاههای متراکم کننده فعال شدند از حالت تهوع و سردرد رنج می برند."
گزارش عفو بین الملل در ادامه به شرایط عمومی زندانها و بطور مشخص زندان رجایی شهر می پردازد و تلاش می کند جمهوری اسلامی ایران را در تمام این موارد طبق میثاق های بین المللی حقوق انسانی و مدنی به پاسخگویی وادار نماید.
اگر چه عفو بین الملل مانند دیگر نهادهای بین المللی دفاع از حقوق بشر بنا به ساختار و ضوابط خود ممکن است از ادعای مقامات جنایتکار رژیم همچون محسنی اژه ای مبنی بر تحقیق در مورد علت مرگ شاهرخ زمانی، محتاطانه استقبال کنند، اما آشکار است که جمهوری اسلامی با انواع ترفندها و فشارها و آزارها تلاش خواهد کرد که به درخواست تحقیق "بی طرفانه و مستقل" در مورد مرگ شاهرخ تن ندهد؛ همچنان که تا کنون چنین بوده است. قتل ستار بهشتی، افشین اسانلو، زهرا کاظمی و صدها زندانی دیگر گواه این امر است.
از منظر تشکلات و فعالین کارگری و چپ و آزادیخواه و برابری طلب ایران، رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی ایران بطور مستقیم مسئول کشته شدن شاهرخ زمانی در زندان است. با اینوجود، ضروری است که همچنان به کارزار بین المللی در اعتراض به قتل شاهرخ زمانی و اعمال فشار جهت تحقیق مستقل بین المللی در این مورد همراه و همزمان با خواست آزادی فوری و بدون قید شرط کلیه کارگران و معلمان زندانی ادامه داد. قتل شاهرخ زمانی بر متنی از دور جدید هجوم و سرکوب فعالین کارگری و اجتماعی توسط رژیم جمهوری اسلامی صورت گرفته است؛ بازداشت علی نجاتی، صدور احکام ظالمانه جدید علیه محمود صالحی و رسول بداقی، تشدید فشار علیه بهنام ابراهیم زاده و پرونده سازیهای گوناگون علیه معلمان در بند و فعالین دیگر تشکلات و کمیته های مستقل کارگری همچون سندیکای کارگران شرکت واحد، اتحادیه آزاد کارگران و کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری، تنها نمونه هایی است از تشدید سرکوب گری های رژیم سرمایه داری اسلامی ایران. در مواجه با این شرایط وظیفه تشکلات کارگری و چپ و انساندوست در کشورهای مختلف است که بیش از پیش به گسترش کارزارهای بین المللی علیه موج سرکوب فعالین کارگری و دیگر فعالین اجتماعی در ایران اقدام نمایند. اتحاد بین المللی در این راه تمام توان خود را به کار خواهد گرفت. حساسیت جهانی و همبستگی بین المللی با فعالین کارگری زندانی ایران و بطور کلی پیرامون مبارزات طبقاتی در ایران را میتوان و باید هر چه گسترده تر نمود.
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران
۲۵ سپتامبر ۲۰۱۵
info@workers-iran.org; www.workers-iran.org;
twitter.com/IASWIinfo; facebook.com/IASWI
لینک به متن کامل بیانیه عفو بین الملل به زبان انگلیسی:
http://goo.gl/qBKL31
https://www.amnesty.org/en/documents/mde13/2508/2015/en/
به گزارش عفو بین الملل، شاهرخ زمانی هنگامی درگذشت که در حال گذراندن دوران محکومیت ۱۱ سال زندان به دلیل فعالیت های اتحادیه ای مسالمت آمیز در زندان رجایی شهرکرج در شمال غرب تهران، بود.
در رابطه با ادعای غلامحسین محسنی اژه ای، سخنگوی قوه قضایی رژیم جمهوری اسلامی، مبنی بر رسیدگی به مرگ شاهرخ زمانی در زندان، عفو بین الملل ضمن استقبال محتاطانه از آن تاکید کرده است که این تحقیات باید "بی طرفانه و مستقل" انجام گیرند. عفو بین الملل همچنین اضافه کرده است که "مرگ شاهرخ زمانی باید سبب گردد که مقامات ایران در رابطه با تغییر شرایط اسفناک زندانها در ایران و همچنین عدم امکان دسترسی زندانیان به مراقبت های پزشکی که یک الگوی رفتاری در ایران است دست به اقدام بزنند. این سازمان اضافه کرده است که تحقیقات در مورد مرگ شاهرخ باید همچنین شامل بررسی تاثیر شرایط بد زندان و عدم دسترسی کافی به مراقبت های پزشکی در مرگ او نیز باشد."
عفو بین الملل در این گزارش از مقامات حکومت ایران خواسته است که "به طور فوری شرایط بازداشت غیر انسانی در بسیاری از زندان های ایران که سلامتی زندانیان را به خطر انداخته و یا مشکلات پزشکی آنها را تشدید می کند، مورد رسیدگی قرار دهند". در گزارش آمده است که مقامات ایران همچنین باید اطمینان حاصل کنند که تمام کسانی که در بازداشت بسر می برند دسترسی به درمان پزشکی کافی و در سطح استانداردهای بین المللی داشته باشند، حقوق انسانی آنان رعایت شود و به افرادی که نیاز به درمان تخصصی دارند مرخصی پزشکی اعطا شود."
در بیانیه عفو بین الملل همچنین آمده است:
" ۱۳ سپتامبر ۲۰۱۵، روزی که جسد شاهرخ زمانی توسط هم سلولی هایش یافت شد، مقامات بهداری زندان، بدنبال یک معاینه مختصر، به این نتیجه رسیدند که او از سکته مغزی در گذشته است . خانواده شاهرخ زمانی درخواست کالبد شکافی کردند که قبل از مراسم تشییع جنازه شاهرخ در ۱۴ سپتامبر در شهر تبریز صورت گرفت. اعلام یافته های پزشکی قانونی به دنبال کالبد شکافی تقریبا یک ماه طول خواهد کشید. عفو بین الملل آگاه است که شاهرخ زمانی تا قبل از مرگ بطور کلی از سلامتی خوبی برخوردار بود؛ هر چند که از اواخر ماه سپتامبر ۲۰۱۴ منتظر انجام آزمایش ام آر آی به دلیل سرگیجه های کوتاه و سردردش بود."
"شاهرخ زمانی، نقاش و دکوراتور ۵۱ ساله بود که در تاریخ ۸ ژوئن ۲۰۱۱ در تبریز بازداشت شد. او در اعتراض به بازداشت خود ۳۲ روز در اعتصاب غذا به سر برد. در ماه اوت سال ۲۰۱۱ ، او با اتهاماتی از جمله 'اقدام علیه امنیت ملی از طریق ایجاد گروهای مخالف نظام و یا عضویت در این گروه ها' و 'تبلیغ علیه نظام' اما در حقیقت بدلیل فعالیتهای مسالمت آمیز اتحادیه ای به زندان محکوم شد. شاهرخ زمانی در اکتبر ۲۰۱۱ با قرار وثیقه موقتا آزاد شد، اما دوران محکومیت خود را از ۱۴ ژانویه ۲۰۱۲ در شهر تبریز آغاز نمود. او سپس در تاریخ ۱۳ اکتبر ۲۰۱۲ به زندان رجایی شهر منتقل شد. در طول دوران زندان هیچگاه به شاهرخ زمانی مرخصی داده نشد."
"در ماه مارس ۲۰۱۴، شاهرخ زمانی به دومین اعتصاب غذای خود در همبستگی با سایر زندانیان و در اعتراض به شرایط بد زندان رجایی شهر دست زد. بخش زندانیان سیاسی در زندان رجایی شهر تنها بخش این زندان است که زندانیان حق استفاده از تلفن را ندارند. برخی از زندانیان از تلفنهای همراه بطور غیرمجاز برای تماس با خانواده هایشان، به خصوص کسانی که خانواده هایشان خیلی دور زندگی می کنند و نمی توانند بطور منظم به ملاقات بیایند، استفاده می کنند. عفو بین الملل گزارشاتی دریافت کرده است مبنی بر این که مقامات زندان، دستگاههای متراکم کننده سیگنال برای جلوگیری از استفاده از تلفنهای همراه در زندانها نصب کرده اند. بسیاری از زندانیان، از جمله شاهرخ زمانی، گزارش داده بودند که آنها از هنگامیکه دستگاههای متراکم کننده فعال شدند از حالت تهوع و سردرد رنج می برند."
گزارش عفو بین الملل در ادامه به شرایط عمومی زندانها و بطور مشخص زندان رجایی شهر می پردازد و تلاش می کند جمهوری اسلامی ایران را در تمام این موارد طبق میثاق های بین المللی حقوق انسانی و مدنی به پاسخگویی وادار نماید.
اگر چه عفو بین الملل مانند دیگر نهادهای بین المللی دفاع از حقوق بشر بنا به ساختار و ضوابط خود ممکن است از ادعای مقامات جنایتکار رژیم همچون محسنی اژه ای مبنی بر تحقیق در مورد علت مرگ شاهرخ زمانی، محتاطانه استقبال کنند، اما آشکار است که جمهوری اسلامی با انواع ترفندها و فشارها و آزارها تلاش خواهد کرد که به درخواست تحقیق "بی طرفانه و مستقل" در مورد مرگ شاهرخ تن ندهد؛ همچنان که تا کنون چنین بوده است. قتل ستار بهشتی، افشین اسانلو، زهرا کاظمی و صدها زندانی دیگر گواه این امر است.
از منظر تشکلات و فعالین کارگری و چپ و آزادیخواه و برابری طلب ایران، رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی ایران بطور مستقیم مسئول کشته شدن شاهرخ زمانی در زندان است. با اینوجود، ضروری است که همچنان به کارزار بین المللی در اعتراض به قتل شاهرخ زمانی و اعمال فشار جهت تحقیق مستقل بین المللی در این مورد همراه و همزمان با خواست آزادی فوری و بدون قید شرط کلیه کارگران و معلمان زندانی ادامه داد. قتل شاهرخ زمانی بر متنی از دور جدید هجوم و سرکوب فعالین کارگری و اجتماعی توسط رژیم جمهوری اسلامی صورت گرفته است؛ بازداشت علی نجاتی، صدور احکام ظالمانه جدید علیه محمود صالحی و رسول بداقی، تشدید فشار علیه بهنام ابراهیم زاده و پرونده سازیهای گوناگون علیه معلمان در بند و فعالین دیگر تشکلات و کمیته های مستقل کارگری همچون سندیکای کارگران شرکت واحد، اتحادیه آزاد کارگران و کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری، تنها نمونه هایی است از تشدید سرکوب گری های رژیم سرمایه داری اسلامی ایران. در مواجه با این شرایط وظیفه تشکلات کارگری و چپ و انساندوست در کشورهای مختلف است که بیش از پیش به گسترش کارزارهای بین المللی علیه موج سرکوب فعالین کارگری و دیگر فعالین اجتماعی در ایران اقدام نمایند. اتحاد بین المللی در این راه تمام توان خود را به کار خواهد گرفت. حساسیت جهانی و همبستگی بین المللی با فعالین کارگری زندانی ایران و بطور کلی پیرامون مبارزات طبقاتی در ایران را میتوان و باید هر چه گسترده تر نمود.
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران
۲۵ سپتامبر ۲۰۱۵
info@workers-iran.org; www.workers-iran.org;
twitter.com/IASWIinfo; facebook.com/IASWI
لینک به متن کامل بیانیه عفو بین الملل به زبان انگلیسی:
http://goo.gl/qBKL31
https://www.amnesty.org/en/documents/mde13/2508/2015/en/
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر