گزارشی از «انجمن همبستگی بین المللی کارگران» ترکیه
روز ۲۹ ژانویه، هزاران نفر از کارگران فلزکار اعتصاب خود را علیه اتحادیۀ کارفرمایان MESS (اتحادیۀ صنعتگران فلزکار) آغاز نمودند. این اعتصاب را «اتحادیۀ کارگران متحد فلزکار» (Birleşik Metal-İş ) سازماندهی کرد که شاخۀ وابستۀ DİSK (کنفدراسیون اتحادیه های کارگران انقلابی) محسوب می شود و ۲۲ کارخانه در سرتاسر ترکیه را دربرگرفت. Birleşik Metal-İş همراه با Türk Metal (وابسته به Türk-İş) و Çelik-İş (وابسته به Hak-İş) یکی از سه اتحادیۀ رسمی در صنعت فلز است که برای چانه زنی جمعی به رسمیت شناخته می شود.
زمانی که اعتصاب در روز دوم خود بود، حکومت جلو آمد و فرمانی را برای «تعلیق» اعتصب برای ۶۰ روز صادر نمود. دلیل این اقدام «به مخاطره افتادن امنیت ملی» عنوان شده است. عنوان «تعلیق»، در واقع واژۀ قانونی مؤدبانه ای است که اغلب از سوی حکومت های بورژوایی ترکیه برای ممنوع نمودن هر اعتصاب مهمی که آن را تهدیدی پیش روی خود ببینند، مورد استفاده قرار می گیرد. این فرمان به معنای حذف حق اعتصاب تا سر حد تقریباً سرکوب است. این حرکت حکومت، علامت نیرومندی است که نشان می دهد حکومت پتانسیل عظیمی را که اعتصاب در ایجاد چنین فضای مساعدی برای مبارزۀ طبقۀ کارگر در مقیاس بزرگ¬تر داشت، دیده است.
اکنون رسماً قرار است «هیئت عالی داوری» با اعتصاب برخورد کند. طبق روال رسمی، کارگران باید تصمیم داور را در پایان مهلت ۶۰ روزه بپذیرند که این نشان می دهد به هیچ وجه تعلیقی در کار نیست. در سطحی قانونی، کارگران هیچ انتخابی ندارند به جز تن دادن به رأی و تصمیم داور.
کارگران در صفوف اعتراضی، خبر «تعلیق» را با انفجاری از خشم شنیدند. آن ها جنگ علیه حکومت را اعلام کردند. و نمی خواستند که صفوف اعتراض را ترک کنند و برای آغاز کار به کارخانه های خود باز گردند. مقامات اتحادیه نشستی ضروری برگزار کردند تا دربارۀ اقدامات مقتضی تصمیم بگیرند. کارگران در کلیۀ صفوف اعتراضی در سرتاسر کشور در جوّی به شدت هیجانی قرار داشتند، و انتظار تصمیم اتحادیه را می کشیدند. اکثر کارگران توافق داشتند که فرمان حکومت را نادیده بگیرند و اعتصاب را با هر پیامدی که به دنبال داشته باشد به انجام رسانند. برخی کارگران اعتصابی و کارخانه ها خواهان اشغال کارخانجات خود شدند و از اتحادیه خواستند که در این جهت تصمیم بگیرد.
اتحادیه بیانیه ای را در پایان نشست اضطراری که طی آن رمان حکومت محکوم گردید، صادر نمودند. در این بیانیه، اعلام شد که اتحادیه مبارزه را رها نکرده و در قالب سایر اشکال مبارزه مانند کند کاری، اعتراضات عهمومی، راهپیمایی ها و غیره ادامه خواهد داد. نمایندگان اتحادیه نشیت هایی را با کارگران برگزار کردند تا آن ها را قانع را به بازگشت به کار نمایند. با این وجود کارگران از این به اصطلاح «تعلیق» بسیار خشمگین بودند. آن ها مشتاق هستند که بمارزه را به اشکال مختلف، به همان صوت که اتحادیه تصمیم گرفت، ادامه دهند. از نظر قانونی نیز اتحادیه از شورای دولت برای افسخ حکم ممنوعیت اعتصاب درخواست نمودند.
این اعتصاب به راستی پتانسیلی عظیم برای روشن کردن جرقه های یک جنبش اجتماعی بزرگ تر را داشت. هوای تازه ای برای محافل کارگری ایجاد کرد. کارگران در نواحی صنعتی نظیر «گبزه» به دقت در جریان اخبار اعتصاب کارگران فلزکار بودند. و حتی پیش از آغاز اعتصاب، این امر برخی از کارفرمایان را به وحشت انداخت، به طوری که مجبور بودند عقب نشینی کنند و بگذارند که خود اتحادیۀ کارفرمایان (MESS) قراردادهای مستقلی را با اتحادیه امضا نماید.
این اعتصاب با شور و شوق عظیم و تازه آغاز شد، و امیدبخش سایر بخش های کارگران نیز بود. این اعتصاب با راهپیمایی های بزرگی در شهرک های صنعتی با مشارکت بسیاری از سازمان های کارگری و احزاب و گروه های سیاسی چپ، از جمله «انجمن همبستگی بین المللی کارگران» (UİD-DER) شروع شد. هزاران نفر از کارگران در مقابل کارخانه ها تجمع کردند که با سخنرانی های پرشور و مصمم و فریاد شعارها همراه بود. آن ها با اشاره به سنت گذشتۀ اتحادیۀ DİSK گفتند: «ما MESS را به زانو درخواهیم آورد، درست همان طور که در گذشته چنین کردیم».
صفوف اعتراضی در اطراف چادرهای اعتصاب که در مقابل تمامی کارخانه دایر شده بود، شکل گرفت. کارگران سایر صنایع، اتحادیه ها، سازمان های کارگری و مردم از نواحی مجاور، از صفوف اعتراضی دیدن کردند و حمایت خود را برای اعتصاب اعلام داشتند.
علت بلاواسطه و مستقیم اعتصاب، تحمیل قرارداد سه ساله به جای قرارداد معمول دوساله به کارگران از سوی اتحادیۀ MESS بود. این اقدام از سوی سایر اتحادیه های کارگری در صنعت فلز، یعنی Türk Metal و Çelik-İş و با وجود نارضایتی کارگران، پذیرفته شد. اتحادیۀ کارفرمایی «صنعتگران فلزکار» خواهان تضمین حقوق پرداختی ثابت و پایین برای کارگران در طول سال های آتی بودند. از آن جا که طبق قانون ترکیه اعتصاب به هر دلیلی، مگر آن که در فرایند چانه زنی دسته زنی پذیرفته شده باشد، ممنوع است؛ طبق این توافقات، هرگونه اقدام به اعتصاب در طی سه سال آتی و تا زمان دور دیگر مذاکرات دسته جمعی متوقف می شود.
حقوق ها در صنعت فلز بسیار پایین هستند. ۶۰ درصد از کارگران این صنعت، حداقل دستمزد را دریافت می کنند (کم تر از ۴۰۰ دلار) و به طور متوسط یک کارگر فلزکار کمی بالاتر از حداقل دستمزد که پایین تر از سطح فقر است دریافت می کند. آن چه کارفرمایان صنعت فلزکار تلاش به انجامش دارند، حفظ حقوق های پایین در صنعت فلز برای سه سال دیگر است. اعتصاب Birleşik Metal-İş بسیار اهمیت دارد، چرا که صنعت فلز سنتاً استانداردهای روابط صنعتی را در کلیۀ صنایع ترکیه تعیین می کند.
کارگران در صنعت فلز پیش از این نیز از شرایط موجود ناراضی بودند. رویکرد Türk Metal و Çelik-İş به خشم کارگران افزود. و Birleşik Metal-İş مجبور بود این پایه های خشمگین را در محاسبات لحاظ کند و پیش نویس های پیشنهادی اتحادیۀ MESS را نپذیرد.
کارگران فلزکار سنت مهمی در دامن زدن به اعتصابات بزرگ در برابر کارفرمایان و حکومت آن ها دارند که سابقه اش به دهۀ ۱۹۶۰ و به ویژه دهۀ ۱۹۷۰ می رسد. اعتصابات توده ای کارگران فلزکار با سازماندهی DİSK Maden-İş که پیشینۀ Birleşik Metal-İş فعلی است، در اواخر دهۀ ۱۹۷۰، بسیار مهم بودند به طوری که بورژوازی نهایتاً به کودتای نظامی ۱۹۸۰ دست زد. DİSK به دنبال کودتای نظامی بسته شد و تمامی کارگران پیشرو مورد آزار و اذیت رژیم فاشیستی قرار گرفتند.
انجمن همبستگی بین المللی کارگران (UİD-DER) به عنوان یک سازمان کارگری مبارز، از زمان مراحل مقدماتی اعتصاب در آن دخالتگری کرده است. تماس ها و جلسات پی در پی با کارگران از روزهای نخست بحث پیرامون چانه زنی دست جمعی، صورت گرفته است. سازماندهی کارگران از پایین از اهمیتی کلیدی برخوردار است، UİD-DER در تلاش بوده است که به کارگران برای تشکیل و حفظ سازمان های توده ای خود یاری رساند. با آغاز اعتصاب، فعالین UİD-DER روز و شب در صفوف اعتصابی حاضر بودند و در راهپیمایی ها شانه به شانۀ کارگران اعتصابی فلزکار قرار گرفتند. در «گبزه» نیز UİD-DER کارگران فلزکار را از هم Birleşik Metal-İş و هم دیگر اتحادیه های کارگری برای بحث پیرامون اعتصاب به منظور پیروزی آن گرد آورد. در نواحی مختلف کارگری نیز UİD-DER تلاش نمود با سازماندهی راهپیمایی هایی، توجه سایر کارگران و عموم مردم را به هدف کارگران فلزکار جلب کند. سایر گروه های سیاسی و فعالین کارگری که UİD-DER با آن ها ملاقات کرده و به اعتراض دعوت نموده بود، به این راهپیمایی ها پیوستند.
اکنون کارگران به مبارزۀ خود در درون کارخانه ها اساساً به شکل کُندکاری در تولید ادامه می دهند. در بیرون از کارخانه ها، اتحادیه، در همکاری با دیگر سازمان های کارگری، یک سلسله تظاهرات توده ای و راهپیمایی ها را در شهرهای مختلف اعلام کرد. برخی از آن ها برگزار گردیده و UİD-DER یکی از شرکت کنندگان در این آکسیون ها بود. تمامی این آکسیون ها مهم هستند، چرا که حفظ و زنده نگاه داشتن روحیۀ مبارزاتی کارگران فلزکار حیاتی است. سازماندهی پایه ها به عنوان عنصر کلیدی مبارزه باید صورت گیرد و زنده نگاه داشته شود. UİD-DER به سختی تلاش می کند به کارگران فلزکار در مبارزۀ آن ها یاری رساند. این اتحادیه با کارگران فلزکار در مبارزه شان به هر شکل ممکن اعلام همبستگی می نماید، فعالیت های متنوعی را برای بالا بردن آگاهی آن ها و زنده نگاه داشتن این شعله انجام می دهد، و به آن ها برای سازماندهی پایه هایشان یاری می رساند.
کارگران متحد، سرمایه را شکست خواهند داد!
نابود باد اتحادیۀ MESS!
زنده باد مبارزۀ کارگران فلزکار!
زنده باد همبستگی طبقاتی!
http://en.uidder.org/metal_strike_and_the_government_ban.htm
ترجمه فارسی: شبکه همبستگی کارگری (IWSN)
زمانی که اعتصاب در روز دوم خود بود، حکومت جلو آمد و فرمانی را برای «تعلیق» اعتصب برای ۶۰ روز صادر نمود. دلیل این اقدام «به مخاطره افتادن امنیت ملی» عنوان شده است. عنوان «تعلیق»، در واقع واژۀ قانونی مؤدبانه ای است که اغلب از سوی حکومت های بورژوایی ترکیه برای ممنوع نمودن هر اعتصاب مهمی که آن را تهدیدی پیش روی خود ببینند، مورد استفاده قرار می گیرد. این فرمان به معنای حذف حق اعتصاب تا سر حد تقریباً سرکوب است. این حرکت حکومت، علامت نیرومندی است که نشان می دهد حکومت پتانسیل عظیمی را که اعتصاب در ایجاد چنین فضای مساعدی برای مبارزۀ طبقۀ کارگر در مقیاس بزرگ¬تر داشت، دیده است.
اکنون رسماً قرار است «هیئت عالی داوری» با اعتصاب برخورد کند. طبق روال رسمی، کارگران باید تصمیم داور را در پایان مهلت ۶۰ روزه بپذیرند که این نشان می دهد به هیچ وجه تعلیقی در کار نیست. در سطحی قانونی، کارگران هیچ انتخابی ندارند به جز تن دادن به رأی و تصمیم داور.
کارگران در صفوف اعتراضی، خبر «تعلیق» را با انفجاری از خشم شنیدند. آن ها جنگ علیه حکومت را اعلام کردند. و نمی خواستند که صفوف اعتراض را ترک کنند و برای آغاز کار به کارخانه های خود باز گردند. مقامات اتحادیه نشستی ضروری برگزار کردند تا دربارۀ اقدامات مقتضی تصمیم بگیرند. کارگران در کلیۀ صفوف اعتراضی در سرتاسر کشور در جوّی به شدت هیجانی قرار داشتند، و انتظار تصمیم اتحادیه را می کشیدند. اکثر کارگران توافق داشتند که فرمان حکومت را نادیده بگیرند و اعتصاب را با هر پیامدی که به دنبال داشته باشد به انجام رسانند. برخی کارگران اعتصابی و کارخانه ها خواهان اشغال کارخانجات خود شدند و از اتحادیه خواستند که در این جهت تصمیم بگیرد.
اتحادیه بیانیه ای را در پایان نشست اضطراری که طی آن رمان حکومت محکوم گردید، صادر نمودند. در این بیانیه، اعلام شد که اتحادیه مبارزه را رها نکرده و در قالب سایر اشکال مبارزه مانند کند کاری، اعتراضات عهمومی، راهپیمایی ها و غیره ادامه خواهد داد. نمایندگان اتحادیه نشیت هایی را با کارگران برگزار کردند تا آن ها را قانع را به بازگشت به کار نمایند. با این وجود کارگران از این به اصطلاح «تعلیق» بسیار خشمگین بودند. آن ها مشتاق هستند که بمارزه را به اشکال مختلف، به همان صوت که اتحادیه تصمیم گرفت، ادامه دهند. از نظر قانونی نیز اتحادیه از شورای دولت برای افسخ حکم ممنوعیت اعتصاب درخواست نمودند.
این اعتصاب به راستی پتانسیلی عظیم برای روشن کردن جرقه های یک جنبش اجتماعی بزرگ تر را داشت. هوای تازه ای برای محافل کارگری ایجاد کرد. کارگران در نواحی صنعتی نظیر «گبزه» به دقت در جریان اخبار اعتصاب کارگران فلزکار بودند. و حتی پیش از آغاز اعتصاب، این امر برخی از کارفرمایان را به وحشت انداخت، به طوری که مجبور بودند عقب نشینی کنند و بگذارند که خود اتحادیۀ کارفرمایان (MESS) قراردادهای مستقلی را با اتحادیه امضا نماید.
این اعتصاب با شور و شوق عظیم و تازه آغاز شد، و امیدبخش سایر بخش های کارگران نیز بود. این اعتصاب با راهپیمایی های بزرگی در شهرک های صنعتی با مشارکت بسیاری از سازمان های کارگری و احزاب و گروه های سیاسی چپ، از جمله «انجمن همبستگی بین المللی کارگران» (UİD-DER) شروع شد. هزاران نفر از کارگران در مقابل کارخانه ها تجمع کردند که با سخنرانی های پرشور و مصمم و فریاد شعارها همراه بود. آن ها با اشاره به سنت گذشتۀ اتحادیۀ DİSK گفتند: «ما MESS را به زانو درخواهیم آورد، درست همان طور که در گذشته چنین کردیم».
صفوف اعتراضی در اطراف چادرهای اعتصاب که در مقابل تمامی کارخانه دایر شده بود، شکل گرفت. کارگران سایر صنایع، اتحادیه ها، سازمان های کارگری و مردم از نواحی مجاور، از صفوف اعتراضی دیدن کردند و حمایت خود را برای اعتصاب اعلام داشتند.
علت بلاواسطه و مستقیم اعتصاب، تحمیل قرارداد سه ساله به جای قرارداد معمول دوساله به کارگران از سوی اتحادیۀ MESS بود. این اقدام از سوی سایر اتحادیه های کارگری در صنعت فلز، یعنی Türk Metal و Çelik-İş و با وجود نارضایتی کارگران، پذیرفته شد. اتحادیۀ کارفرمایی «صنعتگران فلزکار» خواهان تضمین حقوق پرداختی ثابت و پایین برای کارگران در طول سال های آتی بودند. از آن جا که طبق قانون ترکیه اعتصاب به هر دلیلی، مگر آن که در فرایند چانه زنی دسته زنی پذیرفته شده باشد، ممنوع است؛ طبق این توافقات، هرگونه اقدام به اعتصاب در طی سه سال آتی و تا زمان دور دیگر مذاکرات دسته جمعی متوقف می شود.
حقوق ها در صنعت فلز بسیار پایین هستند. ۶۰ درصد از کارگران این صنعت، حداقل دستمزد را دریافت می کنند (کم تر از ۴۰۰ دلار) و به طور متوسط یک کارگر فلزکار کمی بالاتر از حداقل دستمزد که پایین تر از سطح فقر است دریافت می کند. آن چه کارفرمایان صنعت فلزکار تلاش به انجامش دارند، حفظ حقوق های پایین در صنعت فلز برای سه سال دیگر است. اعتصاب Birleşik Metal-İş بسیار اهمیت دارد، چرا که صنعت فلز سنتاً استانداردهای روابط صنعتی را در کلیۀ صنایع ترکیه تعیین می کند.
کارگران در صنعت فلز پیش از این نیز از شرایط موجود ناراضی بودند. رویکرد Türk Metal و Çelik-İş به خشم کارگران افزود. و Birleşik Metal-İş مجبور بود این پایه های خشمگین را در محاسبات لحاظ کند و پیش نویس های پیشنهادی اتحادیۀ MESS را نپذیرد.
کارگران فلزکار سنت مهمی در دامن زدن به اعتصابات بزرگ در برابر کارفرمایان و حکومت آن ها دارند که سابقه اش به دهۀ ۱۹۶۰ و به ویژه دهۀ ۱۹۷۰ می رسد. اعتصابات توده ای کارگران فلزکار با سازماندهی DİSK Maden-İş که پیشینۀ Birleşik Metal-İş فعلی است، در اواخر دهۀ ۱۹۷۰، بسیار مهم بودند به طوری که بورژوازی نهایتاً به کودتای نظامی ۱۹۸۰ دست زد. DİSK به دنبال کودتای نظامی بسته شد و تمامی کارگران پیشرو مورد آزار و اذیت رژیم فاشیستی قرار گرفتند.
انجمن همبستگی بین المللی کارگران (UİD-DER) به عنوان یک سازمان کارگری مبارز، از زمان مراحل مقدماتی اعتصاب در آن دخالتگری کرده است. تماس ها و جلسات پی در پی با کارگران از روزهای نخست بحث پیرامون چانه زنی دست جمعی، صورت گرفته است. سازماندهی کارگران از پایین از اهمیتی کلیدی برخوردار است، UİD-DER در تلاش بوده است که به کارگران برای تشکیل و حفظ سازمان های توده ای خود یاری رساند. با آغاز اعتصاب، فعالین UİD-DER روز و شب در صفوف اعتصابی حاضر بودند و در راهپیمایی ها شانه به شانۀ کارگران اعتصابی فلزکار قرار گرفتند. در «گبزه» نیز UİD-DER کارگران فلزکار را از هم Birleşik Metal-İş و هم دیگر اتحادیه های کارگری برای بحث پیرامون اعتصاب به منظور پیروزی آن گرد آورد. در نواحی مختلف کارگری نیز UİD-DER تلاش نمود با سازماندهی راهپیمایی هایی، توجه سایر کارگران و عموم مردم را به هدف کارگران فلزکار جلب کند. سایر گروه های سیاسی و فعالین کارگری که UİD-DER با آن ها ملاقات کرده و به اعتراض دعوت نموده بود، به این راهپیمایی ها پیوستند.
اکنون کارگران به مبارزۀ خود در درون کارخانه ها اساساً به شکل کُندکاری در تولید ادامه می دهند. در بیرون از کارخانه ها، اتحادیه، در همکاری با دیگر سازمان های کارگری، یک سلسله تظاهرات توده ای و راهپیمایی ها را در شهرهای مختلف اعلام کرد. برخی از آن ها برگزار گردیده و UİD-DER یکی از شرکت کنندگان در این آکسیون ها بود. تمامی این آکسیون ها مهم هستند، چرا که حفظ و زنده نگاه داشتن روحیۀ مبارزاتی کارگران فلزکار حیاتی است. سازماندهی پایه ها به عنوان عنصر کلیدی مبارزه باید صورت گیرد و زنده نگاه داشته شود. UİD-DER به سختی تلاش می کند به کارگران فلزکار در مبارزۀ آن ها یاری رساند. این اتحادیه با کارگران فلزکار در مبارزه شان به هر شکل ممکن اعلام همبستگی می نماید، فعالیت های متنوعی را برای بالا بردن آگاهی آن ها و زنده نگاه داشتن این شعله انجام می دهد، و به آن ها برای سازماندهی پایه هایشان یاری می رساند.
کارگران متحد، سرمایه را شکست خواهند داد!
نابود باد اتحادیۀ MESS!
زنده باد مبارزۀ کارگران فلزکار!
زنده باد همبستگی طبقاتی!
http://en.uidder.org/metal_strike_and_the_government_ban.htm
ترجمه فارسی: شبکه همبستگی کارگری (IWSN)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر