۱۳۹۳ دی ۲۵, پنجشنبه

بیانیه ۱۲ زندانی سیاسی در حمایت از اعتصابات کارگری




از اعتصابات کارگری پشتیبانی می‌کنیم

در حالی که به اعتراف نهادهای حکومتی سبد هزینه‌ی زندگی یک خانواده‌ی کارگری ۴ نفره در تهران و مراکز استان‌ها بیش از ۲ میلیون و ۷۳۰ هزار تومان است، میزان دست‌مزد کارگران مطابق مصوبه‌ی شورای عالی کار برای امسال ۶۰۹ هزار تومان می‌باشد. از سوی دیگر امنیت شغلی و اشتغال دائم از طریق قراردادهای سفید امضا از بین رفته است. به دلیل واردات بی‌رویه‌ی کالا، به میزان ۷۵٪ از تولید در صنایع متخلف از جمله قطعه‌سازی، کفش، قند، شکر و غیره از بین رفته است.
با وجود تاکید مقاوله‌نامه‌های ۹۸ و ۸۷ سازمان جهانی کار و مضامین اعلامیه‌های جهانی حقوق بشر و کنوانسیون‌های مربوطه در رابطه با داشتن حق تشکل و سندیکا و اعتصابات، اما حکومت به سرکوب سندیکاها از جمله سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی، هفت‌تپه، سندیکای کارگران ساختمانی، خبازان و فلزکاران اقدام کرده است. حتی از فعالیت انجمن‌های صنفی در صنایع ایران‌خودرو پیشگیری نموده و موارد مذکور باعث بروز اعتصابات در ایران‌خودرو و سایر کارخانه‌ها و شرکت‌های خدماتی و تولیدی شده است.
هر روز در گوشه‌گوشه‌ی کشور، کارگران زحمت‌کش و مردم تهی‌دست برای دریافت حقوق حداقلی خود با مشکلات عدیده‌ای روبه‌رو هستند و بدین سبب دست به تجمع‌ها و اعتصابات اعتراضی می‌زنند. در شرایط کنونی که موج بسیار گسترده‌ی ناامنی از گرانی، تورم، اختلاس و دزدی‌های چندین میلیاردی حکومتی‌ها بیش از هر قشر و طبقه بر کارگران و خانواده‌های آنان فشار می‌آورد، چرا به حمایت از اعتصاب‌کنندگان به عنوان موثرترین روش تامین خواسته‌ها برنخیزیم؟
از بازداشت و ضرب و شتم و زندانی شدن دختران و پسران ایرانی که به بهانه‌ی واهی از سوی دستگاه‌های امنیتی سرکوب‌گر صورت می‌گیرد، حرفی نمی‌زنیم و به اعتراض موثر دست نمی‌زنیم، زیرا آن را مساله‌ی خود نمی‌دانیم؟
از تعدی هر روزه‌ی عوامل امنیتی به دختران و زنان به بهانه‌ی واهی نهی از منکر پیشگیری نمی‌کنیم، زیرا آن را هنوز مشکل خود نمی‌دانیم؟
از فساد، ناامنی، اعتیاد و فقر گسترده‌ی اجتماعی به فریاد نمی‌آییم، چرا که آن را مشکل دیگران می‌دانیم؟
از فقر و بی‌کاری و بی‌خانمانی میلیون‌ها ایرانی به حرکت درنمی‌آییم، زیرا هنوز دامن خود و خانواده‌ی ما را نگرفته است؟
از زندگی نکبت‌باری که این رژیم واپس‌گرای فسادپرور فرقه‌ای بر همه‌ی ما تحمیل کرده است به تنگ نیامده و اعتراض نمی‌کنیم و گویا در انتظار معجزه‌ای نشسته‌ایم؟
با تداوم این انتظار فرصت‌سوز و خانمان‌برانداز، چه سرنوشتی در انتظارمان خواهد بود؟
در حالی که با شرکت در اعتراضات مسالمت‌آمیز و حمایت از اعتصابات به عنوان راه‌کار موثر می‌توان جنبش اجتماعی فعالی را پایه‌گذاری کرد و دسترسی به مطالبات را تضمین نمود. بنابراین از همه‌ی طبقات و گروه‌های پیش‌روی اجتماعی دعوت می‌کنیم با اتحاد و همبستگی آگاهانه و موثر، در پشتیبانی از خواسته‌های سرکوب‌شده‌ی ملی، آزادی‌های اجتماعی و سیاسی و به ویژه خواسته‌های کارگران اعتصابی در ایران‌خودرو، وضعیت موجود را به نفع مردم ستم‌دیده و به ضرر حاکمان ستم‌گر بر هم زنند.
زندانیان سیاسی زندان رجایی‌شهر کرج
۱۳۹۳/۱۰/۲۵
فرید آزموده، رضا اکبری منفرد، شاهرخ زمانی، ایرج حاتمی، خالد حردانی، لطیف حسنی، افشین حیرتیان، حشمت‌الله طبرزدی، صالح کهندل، علیرضا فراهانی، ابوالقاسم فولادوند، سعید ماسوری

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر