از اعتصابات کارگری پشتیبانی می‌کنیم
در حالی که به اعتراف
نهادهای حکومتی سبد هزینه‌ی زندگی یک خانواده‌ی کارگری ۴ نفره در تهران و مراکز استان‌ها
بیش از ۲ میلیون و ۷۳۰ هزار تومان است، میزان دست‌مزد کارگران مطابق مصوبه‌ی شورای
عالی کار برای امسال ۶۰۹ هزار تومان می‌باشد. از سوی دیگر امنیت شغلی و اشتغال دائم
از طریق قراردادهای سفید امضا از بین رفته است. به دلیل واردات بی‌رویه‌ی کالا، به
میزان ۷۵٪ از تولید در صنایع متخلف از جمله قطعه‌سازی، کفش، قند، شکر و غیره از
بین رفته است.
با وجود تاکید مقاوله‌نامه‌های
۹۸ و ۸۷ سازمان جهانی کار و مضامین اعلامیه‌های جهانی حقوق بشر و کنوانسیون‌های
مربوطه در رابطه با داشتن حق تشکل و سندیکا و اعتصابات، اما حکومت به سرکوب سندیکاها
از جمله سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی، هفت‌تپه، سندیکای کارگران ساختمانی، خبازان
و فلزکاران اقدام کرده است. حتی از فعالیت انجمن‌های صنفی در صنایع ایران‌خودرو پیشگیری
نموده و موارد مذکور باعث بروز اعتصابات در ایران‌خودرو و سایر کارخانه‌ها و شرکت‌های
خدماتی و تولیدی شده است.
هر روز در گوشه‌گوشه‌ی
کشور، کارگران زحمت‌کش و مردم تهی‌دست برای دریافت حقوق حداقلی خود با مشکلات
عدیده‌ای روبه‌رو هستند و بدین سبب دست به تجمع‌ها و اعتصابات اعتراضی می‌زنند. در
شرایط کنونی که موج بسیار گسترده‌ی ناامنی از گرانی، تورم، اختلاس و دزدی‌های
چندین میلیاردی حکومتی‌ها بیش از هر قشر و طبقه بر کارگران و خانواده‌های آنان
فشار می‌آورد، چرا به حمایت از اعتصاب‌کنندگان به عنوان موثرترین روش تامین خواسته‌ها
برنخیزیم؟
از بازداشت و ضرب و شتم و
زندانی شدن دختران و پسران ایرانی که به بهانه‌ی واهی از سوی دستگاه‌های امنیتی
سرکوب‌گر صورت می‌گیرد، حرفی نمی‌زنیم و به اعتراض موثر دست نمی‌زنیم، زیرا آن
را مساله‌ی خود نمی‌دانیم؟
از تعدی هر روزه‌ی عوامل امنیتی به دختران و
زنان به بهانه‌ی واهی نهی از منکر پیشگیری نمی‌کنیم، زیرا آن را هنوز مشکل خود نمی‌دانیم؟
از فساد، ناامنی، اعتیاد و فقر گسترده‌ی اجتماعی
به فریاد نمی‌آییم، چرا که آن را مشکل دیگران می‌دانیم؟
از فقر و بی‌کاری و بی‌خانمانی میلیون‌ها ایرانی
به حرکت درنمی‌آییم، زیرا هنوز دامن خود و خانواده‌ی ما را نگرفته است؟
از زندگی نکبت‌باری که این رژیم واپس‌گرای
فسادپرور فرقه‌ای بر همه‌ی ما تحمیل کرده است به تنگ نیامده و اعتراض نمی‌کنیم و
گویا در انتظار معجزه‌ای نشسته‌ایم؟
با تداوم این انتظار فرصت‌سوز و خانمان‌برانداز،
چه سرنوشتی در انتظارمان خواهد بود؟
در حالی که با شرکت در اعتراضات مسالمت‌آمیز و
حمایت از اعتصابات به عنوان راه‌کار موثر می‌توان جنبش اجتماعی فعالی را پایه‌گذاری
کرد و دسترسی به مطالبات را تضمین نمود. بنابراین از همه‌ی طبقات و گروه‌های پیش‌روی
اجتماعی دعوت می‌کنیم با اتحاد و همبستگی آگاهانه و موثر، در پشتیبانی از خواسته‌های
سرکوب‌شده‌ی ملی، آزادی‌های اجتماعی و سیاسی و به ویژه خواسته‌های کارگران اعتصابی
در ایران‌خودرو، وضعیت موجود را به نفع مردم ستم‌دیده و به ضرر حاکمان ستم‌گر بر
هم زنند.
زندانیان سیاسی زندان رجایی‌شهر کرج
۱۳۹۳/۱۰/۲۵
فرید آزموده، رضا اکبری منفرد، شاهرخ زمانی،
ایرج حاتمی، خالد حردانی، لطیف حسنی، افشین حیرتیان، حشمت‌الله طبرزدی، صالح
کهندل، علیرضا فراهانی، ابوالقاسم فولادوند، سعید ماسوری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر