یک ماه از اعتصاب غذای شاهرخ زمانی، کارگر نقاش و از رهبران و فعالین آگاه و جسور جنبش کارگری ایران می گذرد. شاهرخ زمانی که از همان روز اول دستگیری مورد اذیت و آزار و شکنجه بازجویان، شکنجه گران و زندانبانان جمهوری اسلامی قرار گرفت، زندان را به سنگر تداوم مبارزه و مقاومت کارگران علیه جمهوری اسلامی تبدیل کرد. به همین دلیل بارها به سلول انفرادی فرستاده شد و از زندانی به زندان دیگر تبعید گردید. این فشارها نه تنها مانع تداوم اعتراضات او نشد، بلکه با اعتصاب غذاهای مکرر و طولانی مدت اش از حقوق خود و دیگر کارگران زندانی و زندانیان سیاسی _ عقیدتی به دفاع برخواست؛ و از درون زندان همراه دیگر کارگران زندانی خواهان آزادی جامعه شدند.
شاهرخ زمانی تنها نیست، شمار بیشتری از فعالین و رهبران جنبش کارگری ایران، سالهاست که با اتهام دفاع از حقوق کارگران در شرایطی بسیار غیر انسانی در زندانهای جمهوری اسلامی محبوس و زندانی اند. رضا شهابی، بهنام ابراهیم زاده، پدرام نصرالهی و محمد جراحی تنها برخی از چهره های آشنای کارگران زندانی هستند. آن دسته از کارگران مبارز و معترضی که در زندان نیستند، یا وثیقه ای شده اند، یا بشدت تحت کنترل دستگاههای امنیتی قرار دارند و یا از هرگونه حقوق اجتماعی محروم گردیده اند.
واقعیت این است که رژیم جمهوری اسلامی که در بحران عمیق اقتصادی و عدم مشروعیت روز افزون دست پا می زند، سالهاست که با زدن از سفره خالی کارگران، و سرکوب هرگونه اعتراض و مبارزه آنها راه بقاء خود را در پیش گرفته استِ، نمی تواند شمشیر سرکوب را از گردن کارگران و فعالین جنبش کارگری کنار بکشد. کارگران و فعالین جنبش کارگری هم ، با دستمزدهای چندین مرتبه زیر خط فقر که حتی بقاء را تضمین نمی کند و عدم پرداخت آن روالی روتین است، استانداردهای زندگی شان به پائین ترین سطح سقوط کرده است، و هرگونه اعتراض شان با زندان، شکنجه و اعدام پاسخ می گیرد چاره ایی جزء مبارزه علیه کلیت این نظام و تغییر بنیادی آن را ندارند.
این وضعیت تغییر نمی کند، مگر با تغییر توازن قوا. زمینه های اقتصادی و شرایط سیاسی این تغییر به درجات زیادی فراهم آمده است. بر متن بحران اقتصادی و گسترش نارضایتی عمومی مردم از شرایط اقتصادی خود، و نفرت روز افزون از رژیم، در حالیکه فعالیت احزاب و تشکلهای چپ و کمونیست و کارگری مدافع و مبلغ انقلاب در جامعه در حال گسترش است، و در شرایطی که نقش وسایل ارتباط جمعی و رسانه های سوسیالیستی در بسیج افکار عمومی رژیم را به وحشت انداخته است، می توان و باید به بسیج سیاسی علیه رژیم دست زد. آنچیزی که به آن نیاز داریم، سازمانیابی توده ای طبقه کارگر و پیوستن این طبقه به حزب کمونیستی مورد اعتمادش می باشد. ملزومات تحقق چنین شعاری توده گیر و رادیکالیزه شدن مبارزات کارگری و توده ای است. شعار آزادی زندانیان سیاسی و کارگران زندانی یکی از آن شعارهایی است که می تواند گامی در این جهت باشد. آزادی کارگران زندانی می تواند برداشتن گام مهمی در راستای متحد شدن طبقه کارگر و ایجاد تشکلهای مستقل کارگری و برخورداری از حق اعتراض و اعتصاب باشد.
در چنین شرایطی و در حالیکه کارگران زندانی در درون زندانها همچنان به مبارزه و مقاومت ادامه می دهند، و خواهان آزادی جامعه هستند، ما وظیفه خود می دانیم خواهان آزادی آنها و رهایی کل طبقه کارگر از شرایط موجود باشیم.
تشکیلات خارج از کشور حزب کمونیست ایران در آستانه اول ماه مه با برافراشتن شعار آزادی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی و حمل تصاویر آنها در رژه جهانی اول ماه مه شرکت خواهد کرد. ما دیگر نیروهای مدافع جنبش کارگری ایران را به همکاری و اتحاد عمل در این زمینه فرا می خوانیم و کارگران جهان و افکارعمومی مترقی و آزادیخواه را به حمایت از جنبش کارگری ایران و کارگران زندانی دعوت می کنیم.
کمیته خارج از کشور حزب کمونیست ایران
آوریل 2014
شاهرخ زمانی تنها نیست، شمار بیشتری از فعالین و رهبران جنبش کارگری ایران، سالهاست که با اتهام دفاع از حقوق کارگران در شرایطی بسیار غیر انسانی در زندانهای جمهوری اسلامی محبوس و زندانی اند. رضا شهابی، بهنام ابراهیم زاده، پدرام نصرالهی و محمد جراحی تنها برخی از چهره های آشنای کارگران زندانی هستند. آن دسته از کارگران مبارز و معترضی که در زندان نیستند، یا وثیقه ای شده اند، یا بشدت تحت کنترل دستگاههای امنیتی قرار دارند و یا از هرگونه حقوق اجتماعی محروم گردیده اند.
واقعیت این است که رژیم جمهوری اسلامی که در بحران عمیق اقتصادی و عدم مشروعیت روز افزون دست پا می زند، سالهاست که با زدن از سفره خالی کارگران، و سرکوب هرگونه اعتراض و مبارزه آنها راه بقاء خود را در پیش گرفته استِ، نمی تواند شمشیر سرکوب را از گردن کارگران و فعالین جنبش کارگری کنار بکشد. کارگران و فعالین جنبش کارگری هم ، با دستمزدهای چندین مرتبه زیر خط فقر که حتی بقاء را تضمین نمی کند و عدم پرداخت آن روالی روتین است، استانداردهای زندگی شان به پائین ترین سطح سقوط کرده است، و هرگونه اعتراض شان با زندان، شکنجه و اعدام پاسخ می گیرد چاره ایی جزء مبارزه علیه کلیت این نظام و تغییر بنیادی آن را ندارند.
این وضعیت تغییر نمی کند، مگر با تغییر توازن قوا. زمینه های اقتصادی و شرایط سیاسی این تغییر به درجات زیادی فراهم آمده است. بر متن بحران اقتصادی و گسترش نارضایتی عمومی مردم از شرایط اقتصادی خود، و نفرت روز افزون از رژیم، در حالیکه فعالیت احزاب و تشکلهای چپ و کمونیست و کارگری مدافع و مبلغ انقلاب در جامعه در حال گسترش است، و در شرایطی که نقش وسایل ارتباط جمعی و رسانه های سوسیالیستی در بسیج افکار عمومی رژیم را به وحشت انداخته است، می توان و باید به بسیج سیاسی علیه رژیم دست زد. آنچیزی که به آن نیاز داریم، سازمانیابی توده ای طبقه کارگر و پیوستن این طبقه به حزب کمونیستی مورد اعتمادش می باشد. ملزومات تحقق چنین شعاری توده گیر و رادیکالیزه شدن مبارزات کارگری و توده ای است. شعار آزادی زندانیان سیاسی و کارگران زندانی یکی از آن شعارهایی است که می تواند گامی در این جهت باشد. آزادی کارگران زندانی می تواند برداشتن گام مهمی در راستای متحد شدن طبقه کارگر و ایجاد تشکلهای مستقل کارگری و برخورداری از حق اعتراض و اعتصاب باشد.
در چنین شرایطی و در حالیکه کارگران زندانی در درون زندانها همچنان به مبارزه و مقاومت ادامه می دهند، و خواهان آزادی جامعه هستند، ما وظیفه خود می دانیم خواهان آزادی آنها و رهایی کل طبقه کارگر از شرایط موجود باشیم.
تشکیلات خارج از کشور حزب کمونیست ایران در آستانه اول ماه مه با برافراشتن شعار آزادی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی و حمل تصاویر آنها در رژه جهانی اول ماه مه شرکت خواهد کرد. ما دیگر نیروهای مدافع جنبش کارگری ایران را به همکاری و اتحاد عمل در این زمینه فرا می خوانیم و کارگران جهان و افکارعمومی مترقی و آزادیخواه را به حمایت از جنبش کارگری ایران و کارگران زندانی دعوت می کنیم.
کمیته خارج از کشور حزب کمونیست ایران
آوریل 2014
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر