قطعنامه روز جهانی کارگر (۱ مه) -زندان اوین
اول ماه مه، روز همبستگی جهانی کارگران علیه
نظام سرمایه داری را به همه کارگران جهان تبریک عرض می کنم و یاد و نام کسانی را
که در راه مبارزه ی طبقه ی کارگر با سرمایه دار جان شان را از دست داده اند گرامی
می دارم.
رسم و سنت اول ماه مه، حضور گسترده کارگران در
خیابان و اعلام کیفرخواست طبقه کارگر علیه سرمایه دار در ملاء عام است. ستون و
پایه این سنت را کارگران شیکاگو، در اعتصابات خونین ماه مه ۱۸۸۶ که خواست ۸ ساعت کار در روز را به سرمایه داران قبولاندند،
گذاشتند. به همین خاطر کارگران سرتاسر جهان به پاس گرامی داشت سنت مبارزات و
مقاومت کارگری، همه ساله به خیابان می آیند و مراسم خود را برگزار می کنند. اما
کارگران ایران از برگزاری چنین تجمعاتی محرومند، آن هم به این دلیل که راهپیمایی
یا برگزاری جشن اول ماه مه نیاز به مجوز دولت دارد و تجربه نشان داده است که دولت
سرمایه دار چنین مجوزی به کارگران نمی دهد.
متاسفانه در کشور ما، کارگران برای آمدن به
خیابان و طرح مطالبات خود در ملاء عام باید هزینه های سنگینی بپردازند همان گونه
که در سال ۸۸ در پارک لاله و همه ساله در سنندج و سقز،
کارگران تعقیب و دستگیر و محکوم به حبس و جریمه و شلاق شدند.
اکنون ما محکوم شده ایم این روز بزرگ را برگزار
نکنیم ولی ما کارگران باید تلاش کنیم مثل خیلی کشورهای دیگر، مراسم اول ماه مه را
در سطح گسترده تر در خیابان ها برگزار کنیم. این کار تنها با اتحاد عمل و همبستگی
عمومی کاگران در تمام حوزه های کاری به دست می آید؛ پس کارگران برای رسیدن به یک
زندگی شرافتمندانه و انسانی و برگزاری روز جهانی کارگر متحد شوید.
دوستان و هم طبقه ای های عزیز!
می خواهم به مسایل و مشکلات کارگران ایران که هر
روز با آنها دست و پنجه نرم می کنند اشاره کنم. واقعیت این است که کارگران در
ایران به مثابه لشگر عظیم محکومین، متشتت و پراکنده، بی تشکل و بی افق، شاهد و
نظاره گر تهاجم و غارت بی امان سرمایه داری به سفره خالی خویش هستند، نظاره گر
تعطیلی کارخانجات، اخراج های دسته جمعی، قراردادهای موقت و سفید امضاء، استقرار
بیش از پیش شرکت های پیمانکاری، خصوصی سازی از هر نوعی و دستمزد ماهانه ۴۸۹ هزار تومان آن هم در صورتی که با تاخیر پرداخت
نشود، هستند. یک خانواده ۴ نفرۀ کارگری بی مَسکن، با این مبلغ و با این گرانی سرسام آور و
تورم افسار گسیخته، فقط می تواند حداکثر ۱۰ روز دوام بیاورد. این در حالی است که خط فقر نسبی در کشور، یک
میلیون و سیصد و پانزده هزار تومان توسط کارشناسان دولتی اعلام شده است. به این
ترتیب نظاره گر فروپاشی کانون گرم خانواده بودن، محرومیت از تحصیل فرزندان، کار
کودکان و دست فروشی خانوادگی، اعتیاد، فحشاء و تن فروشی زنان و دختران را باید به
اینها افزود.
این زندگی نکبت بار با چهرۀ غم بار کودکان
کارگر، تداوم خویش را هر روز و هر روز با سماجت و گستاخی هر چه افزون تری به رخ
کارگران می کشد. امروز کارگران از هم می پرسند که آیا نقطۀ پایانی به این زندگی
نکبت بار خواهد بود؟ امروز دیگر رویای کارگران، آرزوی نه یک زندگی مرفه و مدرن به
سبک آقازاده ها، بلکه امنیت شغلی است. کارگر نمی خواهد اخراج شود، می خواهد یک
شیفت کار کند، می خواهد دستمزدش تا آخر برج کفاف زندگی اش را بدهد، می خواهد
شرمندۀ فرزندانش نشود، می خواهد با یک شیفت کاری هزینه درمان و خوراک و پوشاک و
تفریح و تحصیل فرزندانش را تامین کند، می خواهد در حد امکان شب عید را در کنار
خانواده بدون شرمندگی و بدون ترس از طلبکار سر کند. کارگری که سه شیفت در شبانه
روز کار می کند، بچه هایش با پارک و سینما، تفریحات کودکانه، هدایای رنگارنگ و سفر
سال نو بیگانه می شوند، مطالعه ی روزنامه و کتاب در زندگی اش جایی ندارد. کارگران
در ایران اعتصاب می کنند، جاده می بندند، خودسوزی و خودکشی می کنند که حقوق و
مزایای ماه ها به تعویق افتاده ی خود را به چنگ آورند تا شرمنده ی خانواده نشوند.
اما متاسفانه امروزه مصایب و مشکلات، به واقعیت زندگی روزمرۀ کارگران تحمیل شده
است.
نظام سرمایه داری در ایران به غیر از مسائل و
مشکلات معیشتی و بیکاری، کارگران را با معضل بزرگی به نام زندگی قسطی مواجه کرده،
کارگران از مسکن مهر گرفته تا اتومبیل لیزینگی و لوازم خانگی قسطی و خوراک و پوشاک
و هزینه ی تحصیل قسطی و غیره دست به گریبان گشتند، ولی با این وجود کارگر از ترس
سر و صدای طلبکار و توقیف مسکن و ماشین و غیره توسط عوامل نظام سرمایه داری مجبور
است تحت هر شرایطی کار کند و به نوعی ذلت را بپذیرد، اما هم طبقه های زحمتکش و
شریف تنها ره رهایی از این ذلت و استثمار، اتحاد و همبستگی و متشکل شدن کارگران در
همه حوزه های کارگری است.
ما کارگران خواستار:
۱- افزایش دستمزدها بر اساس ماده ۴۱ قانون کار.
۲- تشکیل تشکل های مستقل و مورد نظر کارگران و به
رسمیت شناختن این تشکل ها توسط دولت.
۳- حق اعتصاب و اعتراض و تجمع و راهپیمایی.
۴- تضمین امنیت شغلی همه ی کارگران به ویژه لغو هر
گونه قرارداد موقت و سفید امضاء و حذف واسطه های پیمانکاری.
۵- متوقف کردن اخراج ها و بیکارسازی های گسترده.
۶- لغو سه جانبه گرایی که همیشه در نهایت به نفع
سرمایه داران بوده است.
۷- ایجاد کار برای هر کارگر آماده به کار و بیمه
بیکاری برای کلیه کارگران بیکار.
۸- تساوی حقوق زن و مرد و رفع هر گونه ستم به زنان
به ویژه ستم مضاعف کارفرمایان بر زنان کارگر.
۹- پایان دادن به دستگیری کارگران و آزادی بی قید و
شرط تمام کارگران زندانی و بازگشت به کار همۀ آنها یا پرداخت ۵۰ درصد حقوق طبق ماده ۱۷ قانون کار و پرداخت حق بیمه به همسر و فرزندان
تا زمان رفع محکومیت.
۱۰- لغو کار کودکان و ایجاد شرایط مادی و روحی مناسب
برای رشد کودکان آسیب دیده و بی سرپرست.
۱۱- گنجاندن روز کارگر در تقویم کشوری به عنوان روز
تعطیل رسمی.
۱۲- توقف خشونت ها و تبعیض دولتی و غیر دولتی علیۀ
کارگران مهاجر به ویژه کارگران افغان و برخورداری کامل آنها از حقوق شهروندی و
کارگری.
۱۳- لغو احکام ناعادلانه قضایی شامل اعدام، شلاق،
جریمه، حبس، تبعید و غیره علیه فعالین کارگری، سیاسی و اجتماعی.
۱۴- لغو مجازات مرگ.
هستیم.
در نهایت به شورای امنیت سازمان ملل و بویژه
قدرتهای غربی و آمریکا اعلام می کنیم که ما کارگران ضمن محکوم کردن سیاستهای جنگ
طلبانه و ماجراجویانۀ جناحهایی از دولت ایران، خواستار لغو تحریم های اقتصادی که
مستقیماً خانواده های طبقه کارگر و مردم زحمتکش را نشانه گرفته هستیم و هر گونه
طرح و بحث و لفاظی دوبارۀ حملۀ نظامی و حتی اندیشیدن به این بلای خانمانسوز را
شدیداً محکوم می کنیم و با تمام توان و امکانات خود در برابر هر گونه تجاوز
احتمالی به کشور و جامعه ایران ایستادگی می کنیم.
زنده باد کارگر
زنده باد اتحاد کارگران
زنده باد آزادی و برابری
پاینده باد جنبش کارگری
رضا شهابی زکریا کارگر و راننده ی دربند- عضو
هیأت مدیره و خزانه دار سندیکای کارگران شرکت واحد
زندان اوین اندرزگاه ۳ سالن ۱ اتاق ۳
ساعت ۳۰/۲۲ مورخه ۸/۲/۱۳۹۲
کمیته ی دفاع از رضا شهابی- ۹ اردیبهشت ماه ۱۳۹۲
شماره تلفن سخنگوی کمیته دفاع از رضا شهابی،
آقای محمود صالحی: ٠٩٣۵٧٣۵٣۴١٢
