نامه وزمه فروغ پیشگام مبارزه برای حقوق زنان و برنده جایزه شهامت سال 2009

دوستان و رفقای گرامی با درود،رنجنامه دوستی‌ به دستم رسید که بسیار به حال و روز مادران و خواهران ایران وطنم شباهت دارد..من با ایشان از طریق ایمیل در تماسم و وظیفه خود دانستم این متن را ترجمه و حضور شما مهربانان همیشگی ارسال دارم..لطفا از هر طریقی و هر کجای  این جهان هستید صدای زنان و دختران افغانستانی باشید،یادمان نرود :ما درد مشترکیم و باید یگدیگر را فریادی باشیم.. قبلا و قلبا از همسویی شما سپاسگزارم. با مهر .سوسن شهبازی

سوسن از آخرین باری که با هم در تماس بودیم مدتی میگذردولی در شرایط کنونی عمل تو میتواند از معامله با حقوق زنان با طالبان در افغانستان جلوگیری کند. لطفا نامه وزمه را در پائین بخوان و در کنار زنان افغانستان بایست.

سوسن عزیز

من هیچ وقتآنروزی را که داشتم در خیابانهای کابل قدم میزدم فراموش کنم. من صدای جیغ زنی را شنیدم و جمعیت انبوهی را دیم. خودم را با فشار به صف جلو هل دادم تا ببینم چه اتفاقی میافتد.یک مرد یک زن را با یک کابل آهنی کتک میزد. هر دفعه که او جیغ میکشید فرزندش هم جیغ میکشید.او مجازات میشد چون او قوزک پایش را نشان مردم داده بود.این زندگی زنان تحت رژیم طالبان در افغانستان بود.با ما مثل شهروند درحه سوم برخورد میشد.بدتر از حیوانات. از مدرسهرفتن ما جلوگیری بعمل میامد. به ما کاری نمیدادند و میانگین سنی زنان به شدت رو بکاهش بود.و خشونت علیه زنان افزایش پیدا میکرد.

ولی مثل بسیاری از زنان ما متقابلا جنگیدیم. با به خطر انداختن جانمان مدارس مخفی برای زنان درست کردیم و پناهکاهی برای قربانیان خشونت. و ما پیشرفت زیادی در این زمینه کردیم. پس از سقوط طالبان در سال 2001 دختران بیشتری به مدرسه میروند. میانگین سنی زنان افزایش پیدا کرده و زنان موفق شدند که در پارلمان افقانستان صاحب کرسی شوند و در قانون اساسی حقوق مساوی برای زن و مرد در نظر گرفته شده هر چند این مسئله بدرستی رعایت نمیشود.ولی در حال حاضر این پیشرفت در معرض خطر قرار دارد.دولت افغانستان با طالبان و دولت امریکا بر سر میز مذاکره صلح مینشینند ولی زنان در این جلسات حضور ندارند.

به ما بپیوند و درخواست کن که زنان افغان باید صندلی در مذاکرات صلح داشته باشند. این حق مسلم ماست.ما اکنون شاهد خشونت در مناظقی که طالبان قدرت را در دست دارد هستیم. مدارس دخترانه به کرات مورد حمله قرار میگیرد. بنا بر خبرگزاریهای محلی 70 نفر از رهبران زنان در سال 2013 کشته شدند و در ولایت خود من یک کارمند یک مدرسه دخترانه حلق آویز شد و بعد چناره او را به درخت بستند.بعد از سالها جنگ و خونریریزی دولت افغانستان میخواهد آینده صلح امیزی را برای افغانستان به ارمغان بیاورد ولی این با معامله با حقوق زنان در افغانستان میسر نیست.

دولت استرالیا متعهد شده که در دراز مدت برای پیشرفت افغانستان وارد عمل شود. اینحاست که صدای تو اهمیت پیدا میکند. سوسن در کنار ما بایست و به دول امریکا و استرالیا بگو که زنان حق شرکت در کنفرانس صلح را دارند

من بعنوان یک زن پیشگام مبارزه برای آزادی زنان با خشونت بیگانه نیستم. خانواده من مورد حمله قرار گرفت. در و پنجره های خانه مار ا شکستند ولی دولت کار زیادی در این مورد نکرد. اگر کسی بخواهد مرا بکشد این امریست ساده ولی هیچ کس نمیتواند جلوی مرا بگیرد.من به چشم خود میبینم که افغانستان رو به آینده بهتری است و من میتوانم در این مسئله نقش مهمی بازی کنم و این تنها چیزی است که برایم اهمیت دارد.لطفا در کنار من و دیکر زنان افغانستان بایست. ما میجنگیم,مبارزه میکنیم برای حقوقمان.

از صمیمم قلب ازت تشکر میکنم

وزمه فروغ

پیشگام مبارزه برای حقوق زنان و برنده جایزه شهامت سال 2009