به
سازمان جهانی کار و تمامی اتحادیه ها و سندیکا های کارگری
دوستان، ما مجموع کارگران 12 میلیونی ایران به همراه
خانواده های فقیر و فلاکت سرمایه زده خود
با جمعیتی 50 میلیونی طبقه کارگر ایران اکثریت نفوس 75 میلیونی ایران را تشکیل می
دهیم . از قدرت بازو و فکر ماست که در عرصه های صنعت و معدن و کشاورزی و ساختمان و
در سایر موارد همه چیز تولید می شود. اما کل ثروت تولید شده از گذشته و اکنون همگی
نصیب سرمایه داران می شود.و خودمان در گرسنگی دائمی به سر می بریم و کمترین بهره
ای از دست رنج خود نمی بریم.
در نتیجه پیاده کردن سیاست های ضد کارگری رژیم اسلامی در
عرصه های مختلف اقتصادی مانند خصوصی سازی ، حذف یارانه ها ، تعدیل نیرو ، حذف
امنیت شغلی ، رواج قراردادهای موقت و سفید امضا ، بر داشتن گمرکات مرزی ، واردات
کالاهای بنجل توسط مافیای رانتی- دولتی – انحصاری هشتاد در صد تولید صنعتی و
کشاورزی مانند چای ، کفش ، نساجی ، قطعه سازی ، قند و شکر و دیگر موارد نابود شده
است.
در نتیجه پیاده کردن این برنامه ها نصف بیشتر جمیعت فعال 26
میلیونی کشور بیکار شده ، 95 در صد اشتغال دائم از بین رفته ، دستمزد ها به 1
چهارم تا 1 پنجم زیر خط فقر تصویب شده است . در هماهنگی کامل جناح های مختلف
سرمایه داری سیاست های نامبرده در بالا و تحریم مشترک جهانی به صورت بی سابقه ای
80 در صد مردم به زیر خط فقر سقوط کردند. در چنین جایگاه نا امن اجتماعی تنها
چیزهای که سعود ورشد کرده و بالاترین آمارهای جهانی را نصیب مردم ایران کرده است
عبارتند از : گرانی ، فحشا ، اعتیاد ، طناب دار ، و...
با توجه به شرایط موجود و حمله مستقیم و غیر مستقیم سرمایه
داران توسط دولت مطبوع خود به هستی کارگران
و با توجه به ادعای دروغین جمهوری اسلامی در دفاع از کارگران ، طبقه کارگر
از هر گونه حق و حقوق همچون حق تشکل ، حق اعتصاب و ... که از مصوبات سازمان کار
بوده و حکومت اسلامی به عنوان عضو، آنها را پذیرفته است اما در عمل ابزاری در دست
سرمایه داران در هجوم ددمنشانه به تمامی عرصه کار و زندگی و سفره خالی کارگران است
. سرمایه داران از طریق دولت خود یعنی جمهوری
اسلامی ایران توانستند کارگران را از تمامی حقوق خود محروم کنند. کوچکترین
فعالیت کارگران حتی فعالیت های که در چها چوب قوانین مصوب خود جمهوری اسلامی است
با اخراج، شکنجه ، وزندان مواجه می شود.
تمامی قوانین حمایتی در مواد قانون کار به نفع سرمایه داری
حذف شده یا در حال حذف شدن قراردارد.
ریاست سازمان جهانی کار و دوستان سندیکای، در کشور ما با
اساس و فعالیت کارگری حتی نسبت به کشورهای کم رشد یافته همسایه مانند افغانستان ،
پاکستان ، عراق و... که حق تشکل و تجمع به رسمیت شناخته شده است تفاوت بسیاری وجود
دارد جمهوری اسلامی علی رغم ظاهر دروغ پردازش حتی با کوچکترین آثار فعالیت قانونی
کارگری به شدت بر خورد ضد کارگری و سرکوب می کند . سرکوب اعتصابات کارگری ، قانون
اعدام برای اعتصابات در صنایع ماشین سازی ، اخراج ، اذیت و آزار ، تعقیب و زندان ،
شلاق زدن فعالین تشکل های کارگری و... از کار های روز مره حکومت اسلامی در دفاع از
سرمایه داری است.
در ردیف بدترین سیاست های سرکوب دروغین قانونی تشکل های
کارگری که با چسباندن آنها به عناوین مختلف به اپوزیسون ضد حکومتی و با پرونده
سازیهای دروغین و ضد کارگری حبس های سنگین به آنها می دهد. تا از شکل گیری تشکل
های کارگری جلو گیری نماید.در این مورد بهنام ابراهیم زاده ، شاهرخ زمانی ، محمد
جراحی و... را می توان مثال آورد که با اتهامات دروغین بهنام را به 5 سال ، محمد
جراحی را به 6 سال و شاهرخ زمانی را به 11 سال محکوم کرده اند.
امید و آرزو ما کارگران زندانی برای آزاد شدن به اعتراضات و
مبارزات سازمان یافته داخلی و جهانی کارگران است تا از این طریق ضمن آزادشدن ما
جلو گیری از سرکوبهای جدید ، جلو گیری ازهجوم حکومت ضد کارگری ایران به تشکل های
موجود و فعالین امکان پذیر شود. تنها راه جلو گیری از سرکوب مبارزات و باز پس گیری
دست آوردهای 200ساله طبقه کارگران در تشکل یابی ، اعتصابات و همبستگی می باشد. این
مهم فقط در سایه وحدت تشکل های داخلی و جهانی ممکن است.
کارگران و دوستان آیا می دانید:
چرا سندیکاهایی کارفرمایان توسط جمهوری اسلامی همه
جانبه حمایت می شوند؟
اما سندیکاهای کارگران توسط جمهوری اسلامی همه جانبه و بشدت
سرکوب می شوند؟
تشکل و
اعتصاب حق مسلم کارگران است.
زندان مرکزی یزد
شاهرخ زمانی
29/4/1391
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر