خالد حردانی زندانی سیاسی که
در حال وارد شدن به شانزدهمین سال حبس و تبعید خود می باشد، تحت فشار های مختلف و
دوری از دیدار همسر و فرزندان خود شکنجه ها و سیستم بیمار سازی جمهوری اسلامی که
مانند غده بد خیم سرطانی که در حال گسترش به
تمامی مردم ایران می باشد،گرفتار شده است، وی با بیماری های مختلف تحملی
این حکومت مواجه می باشد، علی رغم تاکید چند باره و دستور پزشکی کتبی جهت اعزام وی
توسط دکتر صداقت متخصص بهداری زندان طی
چند ماه گذشته برای اعزام فوری جهت اندسکوپی، سونوگرافی، کولونوسکوپی ، به احتمال
اینکه وی دچار سرطان شده است، اما هر بار با مخالفت و عناد خود سرانه و غیر قانونی
و ضد بشری دادستان از اعزام ایشان به بیمارستان جلو گیری می شود. بطوری که بر
مبنای نظر پزشکان زندان اگر وجود سرطان اثبات شود با توجه به اینکه از مداوای به
موقع ایشان جلوگیری شده است وی چند ماه بیشتر زنده نخواهد بود( این یعنی قتل عمد
توسط جمهوری اسلامی)، لازم به ذکر است که بیماری خالد حردانی با تشدید اخیر
پارازیت ها که یکی از ابزارهای بیمار سازی عمدی جمهوری اسلامی علیه مردم ایران
بخصوص علیه زندانیان سیاسی است بشدت افزایش یافته است، بطوری که به سختی می تواند
راه برود ، همچنین وی به دلیل اینکه بیش از ده سال است به علت عمل ناقص قسمت پایین
بدنش که 16 سال پیش گلوله خورده بود ضمن اینکه با شش سال تاخیر عمل شده بود و عمل
فوق ناقص صورت گرفته و بعدا" باید در چندین مرحله عمل انجام می شد که با
مخالفت دادستان از ادامه عمل های مربوط به محل گوله تا کنون جلو گیری شده است که
از این بابت نیز 16 سال است در عذاب شدید که بخشی از شکنجه های جمهوری اسلامی علیه
انسان ها است به سر می برد. و اکنون با اضافه شدن آثار سرطان احتمالی که تحمیل
سازمان یافته و برنامه ریزی شده عمدی جمهوری اسلامی است و جلوگیری از تشخیص و مداوای بیماری نیز شدت
عذاب ایشان( میزان شکنجه علیه وی) چندین
برابر شده است.
ما از تمامی نهادهای حقوق بشری
و مدافع حقوق انسان ها و از همه انسانهای شریف و آزاده می خواهیم با این قتل عمد
جمهوری اسلامی مقابله کرده و خواهان در مان و آزادی خالد حردانی این فرزند مبارز
خلق عرب شوند.
بیمار سازی عمدی زندانیان نوع جدید قتل عام
زندانیان است که جمهوری اسلامی سازمان یافته تحمیل می کند.
جمهوری اسلامی حاوی ، عامل و حامل کامل سرطان است.
حکومت سرطان، حیا کن، این ملت رها کن.
کمیته حمایت از شاهرخ زمانی
25/2/1394
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر