طی ماه های گذشته، موج اعدام ها ابعاد بسیار نگران کننده ای به خود
گرفته است و این در شرایطی رخ می دهد که رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی در حال
مذاکرات پشت پرده با غرب است. اعدام های اخیر چنان بی پروا بوده است که تکرار
سناریویی مشابه با آن چه را که طی دهۀ خونین 60 صورت گرفت، به ذهن متبادر می کند.
همان طور که تا قبل از انتخابات پیش بینی می شد، و بر مبنای
آن امسال نیز تاکتیک تحریم فعال انتخابات پیشنهاد و در سطحی محدود عملی گردید،
انتصاب یک مهرۀ به اصطلاح «میانه رو» مانند حسن روحانی برای حل اختلافات رژیم با
امپریالیزم آمریکا و غرب- آن هم به طور کلی به دلیل وضعیت نابسامان اقتصادی و
اجتماعی جامعه به دنبال فشار روزافزون تحریم های بین المللی، شمارش معکوس سقوط
رژیم اسد در سوریه به عنوان مهم ترین متحد استراتژیک رژیم، و همین طور به دلیل حجم
بالای اعتراضات داخلی به خصوص پس از سال ۱۳۸۸ و نیاز به
کشاندن مجدد مردم به پای صندوق های رأی، و غلبۀ موقت بر شکاف های درونی حاکمیت-
ضروری می بود (1).
درحال حاضر هر گام نزدیکی این رژیم به
کشورهای امپریالیستی با چراغ سبزهای بیشتری جهت شدت بخشیدن به سرکوب های داخلی
همراه است، و هر یک فرد آویخته به دار، نشانۀ موفقیت نسبی در این پیشروی است.
اما باید به یاد داشت که این حملات، با
هدف حمله به کل طبقۀ کارگر و کاهش اعتماد به نفس صورت می گیرد و حربه ای است که
رژیم به منظور ارعاب و خط و نشان کشیدن برای اعتراضات و اعتصابات کارگری در زمان
به سرانجام رسیدن معاملات پشت پردۀ خود با غرب، به کار می بنند. از این رو ضروری
است که کل کارگران ایران و نیروهای مترقی به طور اعم و کارگران پیشرو به طور اخص،
اقداماتی را به هر شکل مناسب در اعتراض و واکنش به این اعدام ها از خود نشان دهند.
چنان چه در مورد این اعدام ها اقدام مشترک و به ویژه اقداماتی کارگری انجام نگیرد،
دست های رژیم برای سرکوب های گستردۀ بعدی باز خواهد ماند.
اما متأسفانه شاهدیم که بسیاری از
نیروهایی که خود را متعلق به جنبش چپ و کارگری می دانند، سبک کاری را اتخاذ کرده و
تبلیغ می کنند که بیش از هرچیز «بی خطر» بودن آنان را به رژیم اثبات کند. این
جریان ها که دیگر در ماهیت کوچکترین ارتباطی به جنبش کارگری ندارند و به این
اعتبار خود حتی تاحدودی به مانع پیشروی جنبش مبدل شده اند، در واقع فراموش کرده
اند که قرارست وجود آن ها، وسیله ای باشد برای رسیدن به یک هدف مشخص؛ درحالی که عملاً
برای حفظ موجودیت خود، هدف را قربانی را وسیله کرده اند.
به هر رو یکی از سنت های مبارزاتی
نیرومندی که در گذشته وجود داشته و امروز نیز باید احیا شود، پخش بیانیه،
دیوارنویسی و نظایر آن با هدف ایجاد اعتماد به نفس در میان زندانیان سیاسی، فعالین
کارگری زندانی و خانواده های آن ها به طور اخص و ایجاد آگاهی عمومی از وضعیت آنان
در سطح جامعه به طور اعم است.
در همین راستا شماری از فعالین «شبکۀ همبستگی کارگری» و
«احیای مارکسیستی» که طی ماه های گذشته در تهران و مرکز یکی دیگر از استان ها،
درگیر تحریم فعال انتخابات و همین طور انجام فعالیت هایی عملی در حمایت از
زندانیان سیاسی و کارگران پیشرو در زندان ها (از جمله «رضا شهابی»، «بهنام ابراهیم
زاده» و «شاهرخ زمانی») بوده اند (2)، اقدامات
جدیدی را انجام داده اند.
این فعالین طی روزهای گذشته در تهران و
کرج، اقدام به دیوارنویسی و همچنین نصب برچسب هایی با شعار «اعدام ها را متوقف
کنید!»، «”اعتراض متحدانه” علیه موج اعدام اقلیت های ملّی، رمز “پیروزی” ماست!» و
«کردستان تنها نیست!» نموده اند.
این اقدامات نشان می دهد که می توان و
باید در شرایط اختناق و تلاش رژیم برای ایجاد رعب و وحشت و کاهش اعتماد به نفس در
جامعه، این سبک کار را تبلیغ و به عنوان یکی از راهکارهای عملی به سایر معترضین
پیشنهاد کرد، تا از این طریق با اتکا به نیروی اعتراضی مردمی به امری روزمره و
فراگیر تبدیل شود.
هرچند این اقدامات از نظر ایجاد اعتماد به
نفس در میان زندانیان سیاسی، فعالین کارگری زندانی و خانواده های آن ها به طور اخص
و ایجاد آگاهی عمومی از وضعیت آنان در سطح جامعه به طور اعم، لازم و ضروری هستند و
بی تردید یک وظیفۀ طبقاتی به شمار می روند، اما قطعاً به هیچ رو کافی نیستند.
هرگونه فعالیت های حمایتی برای اعمال فشار
و عقب راندن رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی، باید به طور مداوم، در سطح وسیع تر،
با هماهنگی و کاربرد ابتکار عمل های بیشتری صورت بگیرد، و در این جا نقش و وظیفۀ
بخش پیشرُوی جنبش کارگری پررنگ تر می شود. در شرایط کنونی که جنبش کارگری، هم از
سرکوب شدید حکومتی و هم از افتراق و سایر ضعف های درونی خود آسیب می بیند، این
اِعمال فشار عملی نخواهد بود مگر با «اتحاد عمل» گسترده میان تمامی نیروهای
چپ و فعالین کارگری حول حمایت از تمامی زندانیان سیاسی، مطالبۀ آزادی آنان و اعتراض
علیه اعدام ها به عنوان خواست هایی مشترک.
شبکۀ همبستگی کارگری
19 آبان 1392
(1) نگاه کنید به «ویژه نامۀ انتخابات»،
نشر میلیتانت، شمارۀ 8:
http://militaant.com/?p=2508
(2) رجوع کنید به:
تهران: تداوم حمایت عملی از رضا شهابی و
شاهرخ زمانی
http://militaant.com/?p=3194
و «نشر همبستگی کارگری»، شمارۀ 4:
http://militaant.com/?p=3011
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر