پیش به سوی کارزاری برای تشکل سراسری کارگران ایران!
ایجاد تشکل سراسری کارگران، یک ضرورت است. کارگران ایران هر روز این ضرورت را بیشتر و عمیقتر در محیط کار و زندگی خود درک کرده و جای خالی آنرا بویژه در موقعیت‌های بحرانی و در برابر حملات سرمایه، ارتجاع و ضدانقلاب تجربه کرده‌اند. اين ضرورت بارها در پاسخ به ستم اقتصادی و اجتماعی و حقوقی‌اى که دهه‌هاست به طور سازمانیافته و مستمر بر کارگران و زحمتکشان اعمال می‌شود در جنبش کارگرى ايران مطرح شده است و چندين سال پیش نيز تلاشهای زیادی برای ایجاد سازمان سراسرى کارگران ايران صورت گرفت اما هنوز به این مهم دست نیافته‌ایم. جا دارد که در «روز همبستگی جهانی طبقه کارگر» بر ضرورت ایجاد تشکل سراسری تاکید کنیم و عزم‌مان را برای تحقق آن مصممانه جزم کنیم. در شرايطى که بحران اقتصادى، سياسى و اجتماعى سرتاسر "جمهورى اسلامى" را در کام خود فرو مى‌برد، ضرورت چنين تشکلى بيش از پيش برجسته مى‌شود. کمبود آن را در موج اعتراضات اخير بوضوح مشاهده کرده ايم. اگر چنين تشکلى وجود داشت اين موج به اين سرعت مسدود نمى‌شد.
در بين بديل‌هاى گوناگون داخلى و خارجى و تمام وعده و وعيدها براى تغيير و اصلاح رژيم، آن چه مشترک است همانا وخامت هر چه بيشتر وضعيت کارگران و زحمتکشان ايران و تشديد تعرض به حقوق آنهاست. تجربه چند دهه گذشته نشان داده است که در وضع کنونی و با توازن قوای فعلی، تشکل‌هاى مستقل کارگرى در سطح محلى و يا اتحاديه‌ها و انجمن هاى صنفى مجزا و منفرد سرکوب مى‌شوند و قادر به پيشبرد فعاليت مستمر و جدى نيستند. اگر طبقه کارگر نتواند خود را در قالب جنبشی سراسری حول مطالبات مشترک خود متشکل کند، نه تنها از دست یافتن به بدیهی‌ترین مطالبات خود بازمی‌ماند، بلکه آنچه را دارد نیز روز به روز بیشتر از دست خواهد داد. قدرت اين طبقه در همبستگى طبقاتى آن است و بدون اتحاد وسیعترین طیف‌های کارگران ایران حول مطالبات مبرم و مشترک موجود و مبارزه‌ای سراسری و متحدانه برای دستیابی به آنها، نخواهيم توانست اين قدرت را به حرکت درآوريم و رژيم سرمايه دارى را به عقب برانيم. اقدامات پراکنده و تشکلهای منفرد و محلى تا به امروز پاسخگو نبوده اند. امروزه مطالبات مبرم و مشترک کارگران ایران نه تنها این قابلیت را دارد که گسترده‌ترین طیف‌های طبقه کارگر را متحد سازد بلکه می‌تواند بخشهای بزرگی از ساير لايه‌هاى ستمديده و زحمتکش جامعه را نیز با خود همراه کند. به عنوان نمونه، حق آزادی تشکل و بیان، حداقل دستمزدى بالاى خط فقر، بیمه بيکارى براى همگان، بهداشت و آموزش رايگان، و رفع هرگونه تبعيض جنسى، عقيدتى و ملى از جمله مطالباتی هستند که کمتر کسی منکر سراسری بودن آنهاست و از این رو مبارزه پیگیر و متحدانه حول آنها می‌تواند توازن قوا را به نفع طبقه کارگر و متحدانش تغییر دهد. در هر جا که هستيم مى‌توانيم از همين فردا تلاش براى ايجاد واحدهاى محلى چنين جنبشى سراسرى را آغاز کنيم. اين مبارزه نه تنها در تضاد با مبارزات جارى براى خواست‌هاى بخش‌هاى مشخص طبقه کارگر و يا تشکل‌هاى اتحاديه‌اى و صنفى آن نيست بلکه مى‌تواند آنها را تقويت کند و با تغيير تناسب قوا در جامعه امکانات پيروزى‌شان را فراهم‌تر سازد.
ما جمعی از فعالان کارگری، بار دیگر بر ضرورت ایجاد تشکل سراسری کارگری در برهه حساس کنونی تاکید مى کنیم و از تمامی کسانی که خود را متعلق به طبقه کارگر ایران می‌دانند رفیقانه مى خواهیم که به قدر توانایی خود در گستردن و به پیش بردن هرچه بیشتر این بحث در حوزه های نفوذ و فعالیت خود بکوشند و اقدامات عملى جهت تحقق آن را باجديت بيشترى دنبال کنند.
پیش به سوی تشکل سراسری کارگران ایران!
جمعی از فعالان کارگری
۱۱ اردیبهشت ٩٧
لیست اعلام پشتیبانی
(لیست امضاها باز است)
کریم آئینی - سلمان آبادانی - یاشار آذری - رضا آزموده - جمشید آهنگر - شجاع ابراهیمی - نادر احسنی - مهری احمدی - م. اخگر - ادمین‌های اطاق کارگری در پلتاک - فریدون ارزانی منصوری - بهزاد اسدی - علی اشرف - محمد اشرفی - هومن اشرفی - امیر افشار(لندن) - محسن افضلی - عالیه اقدام‌دوست - عارف امیدی - مسعود امینیان - دیار باران - ماریا بارانی - احمد بیجد - خلیل پرن - علی پیچگاه - ماجد تاتا - شهاب تقی‌پور - تراب ثالث - مسلم حسنی - رامیار حسینی - امید حق‌وردی - فریده جعفری - جمع قدم اول(تدارک حزب انقلابی طبقه کارگر) - مینا خانی - نریمان خاوری - احمد خلیلی - غلامرضا خواجوی - فرامرز دادور - رضا دانش - ساسان دانش - بهرام دبیری - جمشید دماوندی - آرش دوست حسین - عزت دولت‌آبادی - رادیو پیام کانادا - محمد رحیمی - بهروز رضوانی - پدیدار رها - سهند ریاحی - نقی ریاحی لنگرودی - سازمان انترناسیونالیست انقلابی آلمان(RIO) - بابک سالاری - فرهاد سرده‌استیه - آروین سعیدپور - لیلا سیف‌اللهی - مهری شاهمرادی - مهستی شبستری - الهه شکرایی - مریم شکری - مهدی شرفی - آزاد شمس‌آوری - توماج شمس - صمد شمس - افشین شمسی- نینا شمسی - رویا شمسی - سعید صادقی - مجید صالحی - مرتضی صبوری - طبقه علیه طبقه؛ نشریه بخش آلمان فراکسیون تروتسکیست بین‌الملل چهارم(FT-CI) - پریسا عبیدی - علی عزیزی - نازلی عطرفه‌نژاد - عظیم علی‌نژاد - اشکان غلامی - علی غلامی - رحیم فتحی‌باران - امید فرهادی - مریم فلاح - ئاسو فولادی - سارا قاضی - حمیدرضا قاضی‌زاهدی - سولماز قبادی - سیامک قبادی - مهدی کریمی‌ها - فریده کمالی - کمیته حمایت از آرمانهای شاهرخ زمانی - ئامانج کورد - گرایش سوسیالیزم انقلابی - خبات مازیار - علی محمدیان - هاشم محمدی‌نژاد - حسن مرتضوی - رضا مستوفی - یاشار مستوفی - احمد مشعوف - حسن معارفی‌پور - محسن مقصودی - علی مطلق - سیامک مهرزاده - هادی میتروی - یاسمین میظر - نرگس نسیمی - علی نصیری - حامد نظری - رامتین والدین‌اصل- البرز ولی‌زاده - مارکوس هسه(Marcus Hesse) از آلمان - پیر وینتر(Pierre Winter) - ندا هوشمند - الهام هومین‌فر - حسام یاری -
Forward to a Campaign for The National Workers Organisation in Iran
Creating a national workers organisation is a necessity. Iranian workers are increasingly appreciating this necessity in their work place and have deeply felt its absence especially during the current crisis and the increased attacks by the capitalists and the reactionary forces. This necessity has been raised many times before from inside the workers movement in Iran and attempts were made a few years ago to bring it about. Unfortunately we are still far from achieving this task. It is only appropriate to raise this necessity once again in the 1st of May the international day of workers solidarity and resolutely strengthen our efforts for achieving it.
Amongst all the internal or external alternatives and all the promises made for regime change or reforms what is common is the inevitable deterioration of the situation of workers and toilers and an intensification of attacks on their rights. The experience of the last decades has shown that given the current balance of forces, independent workers organisations at the local level or the individual and isolated trade unions or associations are easily suppressed and cannot seriously maintain a sustained activity. If the working class does not organise on a national level and fight for its common demands not only will it not be able achieve its most basic needs but will lose what it has already gained. The power of this class is in its class solidarity and without the unity of the broadest layers of the Iranian working class around their most immediate and common demands this power cannot be mobilised and the attacks by the capitalist regime cannot be pushed back. Isolated local actions and organisations have not so far been successful. Given the current crisis the struggle around the most basic and common demands of the workers will not only unite large sections of the class but draw behind it the support and solidarity of large sections of other oppressed and toiling layers. As an example, the demands for freedom of expression and organisation, a minimum wage above the poverty line, unemployment benefits, free health and education and the removal of all inequalities based on gender, beliefs or nationalities are only few of the demands that hardly anyone can deny their national character. Consistent and united struggle around such demands can change the balance of forces in favour of the working class and its allies. Wherever we are we can start today building the local units of this national movement. This movement will not be in opposition to the current sectional struggles by individual unions or associations for their own specific demands. On the contrary such a movement can only help those struggles by changing the balance of forces against the capitalist regime.
We, a group of workers activists, emphasise once again the necessity for a national organisation of the workers and comradely ask all those belonging to this class to redouble their efforts in publicising and promoting this demand in their own area of activity and presence and try and take active measures towards building it.
May 1, 2018
Amongst all the internal or external alternatives and all the promises made for regime change or reforms what is common is the inevitable deterioration of the situation of workers and toilers and an intensification of attacks on their rights. The experience of the last decades has shown that given the current balance of forces, independent workers organisations at the local level or the individual and isolated trade unions or associations are easily suppressed and cannot seriously maintain a sustained activity. If the working class does not organise on a national level and fight for its common demands not only will it not be able achieve its most basic needs but will lose what it has already gained. The power of this class is in its class solidarity and without the unity of the broadest layers of the Iranian working class around their most immediate and common demands this power cannot be mobilised and the attacks by the capitalist regime cannot be pushed back. Isolated local actions and organisations have not so far been successful. Given the current crisis the struggle around the most basic and common demands of the workers will not only unite large sections of the class but draw behind it the support and solidarity of large sections of other oppressed and toiling layers. As an example, the demands for freedom of expression and organisation, a minimum wage above the poverty line, unemployment benefits, free health and education and the removal of all inequalities based on gender, beliefs or nationalities are only few of the demands that hardly anyone can deny their national character. Consistent and united struggle around such demands can change the balance of forces in favour of the working class and its allies. Wherever we are we can start today building the local units of this national movement. This movement will not be in opposition to the current sectional struggles by individual unions or associations for their own specific demands. On the contrary such a movement can only help those struggles by changing the balance of forces against the capitalist regime.
We, a group of workers activists, emphasise once again the necessity for a national organisation of the workers and comradely ask all those belonging to this class to redouble their efforts in publicising and promoting this demand in their own area of activity and presence and try and take active measures towards building it.
May 1, 2018
برای امضای این فراخوان نام و نام خانوادگی خود را وارد کنیدSupport this declaration by signing your name below
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر