The
Iranian Working Class: History, Present, and Our Tasks
Brief History:
Iranian workers’ movement dates back to 120 years ago.
One of the strikes involving eleven thousand oil industry workers took place as
early as 1923-1930. This strike was organized by the first Communist Party of
Iran. Reza Shah, the father of late Mohammed Reza Shah, even with his
relatively strong army could not suppress the strike. He had to ask for the
help of the English Royal Navy to do so. It is also worthwhile to mention that
Iranian workers’ movement had raised the slogan of the nationalization of the
Oil Industry before it was nationalized by the Mohammed Mossadegh and the
National Front organization, which he belonged to.
Between 1948-1951, almost 360,000 workers of total
half million workers population were under the all-“Union Council” – and that
was one of the reasons that Iran workers were able to impose, one of the most
progressive labor laws in the entire Middle East region upon the government of
the time and a capitalist regime in making.
After the CIA Sponsored coup d’état in 1951 which led
to the removal of the Mossadegh (elected Prime Minister) and establishment of a
military government for a few years afterwards, the Iranian workers’ movement
encountered a decline in syndicalism, number of strikes or noticeable
struggles. However, some strikes and protests, though radical in nature, but
mostly diffused and scattered ones were occurred. For example, the protests by
Chit Sazi Rey (the textile factory) or protests by the traditional brick factories,
are good example of this diffused and scattered ones.
There were not many noticeable strikes, protests, till
the years of 1978- 1979 when the worker’s protests and struggles to reach new
heights. This was shortly before the 1979 revolution. The Workers’
strikes and protests - especially by the Oil Industry workers – were
determinant factor in toppling the Shah’s regime. It was powerful and vivid in
the Iranian’s revolution of 1979. In fact, it continued for almost a year and
half after the downfall of Shah’s regime. During this period of time,
there was some limited freedom and the Iranian society experienced a relatively
open society with a decent level of freedom for the press! But soon, when the
Mullah’s regime was able to consolidate its power, it has led one of the most
brutal and vicious attack on workers’ movement and their standard of living to
date.
The reactionary Mullah’s regime under the pretense of
anti-imperialism’s slogans was able to exert a high level of oppression upon
the workers’ movement. It was able to maintain such a high level of oppression
thanks to the support of ex-Soviet Union and the International Left/Workers
Unions under the influence of that regime, more specifically its foreign
policy.
The 1980s, was the worst decade for workers movement
in Iran. Severe repression made the Iranian labor’ movement to lose almost all
of its organizational capabilities/strengths. the struggle, nevertheless,
continued, but in a very scattered manner. For example, the strikes by the Kafsh
Meli factory (National Shoes Factory), the Akbar Abad, Khatun Abad uprisings
are the case in point.
As time has passed, there has been an increase in the
worker’s population. Therefore, the workers’ struggle has gained a new
momentum, mostly by the workers in the factories as well as the service
industry. To give a few examples but not an exhaustive list – in the textile
industries, such as, Par Ris, Naznakh, Meh Nakh, Nassaji Mazandaran and Harir
Kashan, the Petrochemical industry in the Southern region, the Tractor Sazi
Tabtiz (Tractor industry), the Coal Mining in the North western region of
country. The protest also has intensified in the industrial complexes of
Alborz, Qazvin, Saveh, Arak and Ahwaz. In the Southern province of
Luleh Navard Ahvaz (Pipe making industry), Safa, and Saveh in the
Central region.
Moreover, in the Northern region, strikes have come
from Chub Neka industry (Wood industry) in the North West province of Iran
(Wood industry). The strikes by the public transportation workers in Tehran
(bus drivers- since 2004- in a very continuous manner) and truck drivers. And
last but not least, the more recent and powerful ones in in ‘Haft- Tapeh’
(Sugar Industry), and Folad Ahvaz (Steel factory). In Sum: more than 7200
strikes and protests have been recorded since 2017. This is to give an idea of
the Iranian workers’ situation and the magnitude of the militancy of this class
at the present time
Workers’ Present Situation and the
Republic Islamic of Iran:
Over the past 15 years, hundreds of workers have
subjected to torture in prisons and thousands of workers have been arrested and
imprisoned. Tens have been executed. In one case, at Khatun Abad,
workers were shot from the air, shooting them from a helicopter. There are 700
workers arrested in the Tehran alone at the moment.
The Mullah’s regime prosecutes workers, mostly without
presence of lawyers and workers are tortured to confess in writing or brought
to the T.V. shows to declare their allegiances to the foreign powers such as
the U.S.A, Israel, or Saudi Arabia which are accused of attempting to overthrow
the Iranian regime. The most notable one is the case of Ismail Bakhshi and
Hanfari the worker representative of Hafth-Tapeh (Sugar industry) and Ahvaz
Steel factory respectively.
In terms of the labor laws, the laws before revolution
which was imposed by the pressure of workers movement upon the Shah’s regime,
are being reversed. Workers to some degree had some protection under so called
“welfare state” of the Shah, are losing those protections now on a steady
basis. The employment known as ‘white contracts’ which means an employer can
fire a worker without much compensation was never heard of before in Iran, is
omnipresent, in most of the employment conditions.
Another type of invention in the Islamic Republic of Iran
is free work for three months. After three months, the employer decides that
the worker will continue to be kept or dismissed. In many cases, employers hire
dozens of workers and let them go after three months and pay almost nothing
and hire new ones especially for the jobs that require minimum training or
less in skills set.
On the national level and unemployment front, there
are more than 8 million young people are unemployed. More than 30% of the
employed are always subject to being laid off. According to the Iranian
Ministry of Labor and Welfare, 93 percent of workers employed in temporary
contracts or under what it was mentioned earlier, “white contracts”. The
official unemployment for the young workers seeking employment stands at 26.7%
- but many other independent sources believe the figure is higher than this-
perhaps over 30%.
The Islamic Republic is itself a direct employer (the
ownership of the state factories) and also representative the employers and the
capitalists. Many of the statesmen are owners of corporation, financial
institutions, and manufacturing and service companies. Most of the high-ranking
military personnel, of the revolutionary guards is part of the
ruling class and they employ directly or benefit from rents imposed on the
industrial complexes and factories.
Due to the severe repression, the Mullahs’ regime has
been able to destabilize all level of demands by the working class. This to the
level that is sometimes unimaginable for people living outside Iran. For
instance, who can imagine that some workers have not been paid for over six
months or even a year? We don’t know of any other country(ies) which this could
be the case?
Our Tasks:
The International Left, and many revolutionary
socialists’ groups, overwhelmingly, except a few and very small groups, become
oblivious to the condition of repression of the workers’ movements in Iran. They
gave support to the Mullahs’ regime. The International Left did not understand
what was happening and was confused over the nature of the Iranian regime. This
confusion is still continuing to some extend to date. Many in the
International Left, think, or justify for themselves that for instance, because
people such as Trump supporting the protests and claiming solidarity with
people’s struggle in Iran, therefore, they either choose the strategy of
silence versus the Mullah’s regime or even give support but under so called
‘critical support’ category!
But by now, after forty years, it is clear that the Islamic Republic of
Iran is part and parcel of the International Capitalism. A regime that has been
selected as one of the top reformers in ‘structural adjustment’ and adoption of
neo-liberal policies by the IMF and WTO. A regime that has been capable of
reversing the labor laws in a country that had one of the most progressive one
in the region, in such a short period of time. Seriously, can this regime be
called anti-imperialist?
If there are still any doubts in the minds of International Left or
revolutionary socialists about the nature of this regime, we need to hear their
rationale.
What is urgent now is calling for an international solidarity with new
wave of working-class protests and strikes that is sweeping through Iran’s many
cities. The working class of Iran has a long tradition of militancy and
internationalism. Now, it has been badly suppressed by a reactionary theoretic
regime. Ture, the working class movement lacks coherent organization to advance
their demands, let alone to have a party to organize their movement in order to
put real pressure upon the regime at the moment. However, for anyone who wants
to do a bit of research in the present situation of working class movement in
Iran, we are sure that one can find an enormous possibility and potential in organizing
themselves and becoming a solid opposition to this reactionary regime and even toppling
it. And become a real alternative not only to the Mullahs’ regime but also with
far reaching impact on the region, perhaps a far as Iraq, Turkey, Greece and even
the Southern Europe!
We, at the First Step, a group campaigning
for creation of a revolutionary workers party in Iran. Majority of us come
directly from within the workers movements in Iran. We in the First Step
(1) want to reach out to as many grass root
organizations and revolutionary socialist groups as possible in Canada and the
World.
(2) want to make the struggle of Iranian
workers to be heard.
(3) want to expose the real nature of the
repressive Islamic Government of Iran.
With Solidarity,
First Step – Campaigning for creation of a revolutionary workers
party
(Note: First Step consist of group of workers activists inside and
outside of Iran.)
Contacts Us:
از شرایط فعلی
طرفین نبرد طبقاتی در ایران
مبارزات کارگری
در ایران قدمت بیش از ۱۲۰ سال دارد.
اعتصاب ۱۱ هزار نفری
کارگران نفت جنوب سال های1301 تا
1307 تحت رهبری نیروهای حزب کمونیست ایران
براه افتاد که حتی رضا شاه قادر به سرکوب
ان نبود، و در نهایت این اعتصاب توسط
ناوگان دریایی انگلیس سرکوب گردید. همچنین نقش جنبش کارگری در ملی شدن نفت در
دوران سالهای قبل از ۳۲ بسیار بارز
بود. قبل از مصدق و جبهه ملی، از طرف تشکلهای
کارگری، ملی شدن نفت در مبارزات انها مطرح شده بود. در سالهای ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۲ تقریبا ۳۶۰ هزار نفر از کل جمعیت تقریبی ۵۰۰ هزارنفری کارگران ایران، در شورای متحده متشکل شده بودند، در
نتیجه، در سال ۱۳۲۵جامعه کارگری ایران
توانست مترقی ترین قانون کار در کل خاورمیانه
را به سرمایه داران و دولت ایران تحمیل کنند.
بعد از کودتای سال ۱۳۳۲ و سرکوب شدید تشکل های صنفی و سیاسی کارگران ، مبارزات و سازماندهی کارگری تنزل یافت اما، با
اعتراضات پراکنده و گاه بسیار رادیکال از جمله اعتراضات چیت سازی ری و اعتصابات
گسترده و سراسری کوره پز خانه ها ادامه یافت. در سال ۱۳۵۶ و ۵۷ دوباره به اوج
خود رسید و نقش تعییین کننده را در سرنگونی
حکومت سلطنتی را ایفا کرد. که با کمک سرمایه داری جهانی، ارتجاعی ترین نیرو
زیر نام اسلام به انقلاب ایران تحمیل شد.
پس از حدود یک سال و نیم همان آزادی نیم بند نیز به پایان رسید و ارتجاع تازه به
قدرت رسیده به بهانه مبارزه بر ضد امپریالیست و هم چنین جنگ، به سرکوب تشکل های کارگری و احزاب سیاسی اقدام کرد.
متاسفانه به دلیل عدم تحقیق اصولی، چپ جهانی، رژیم جدید را ضد امپریالیست ارزیابی
کرد و درسطح جهانی از آن دفاع کرد. بنابراین، طبقه کارگر ایران در مقابل سرکوبهای
جمهوری اسلامی تنها گذاشته شدند و جمهوری اسلامی توانست طبقه کارگر ایران را به شدت
و بدون انعکاس ان در سطح جهانی، شدیدا
سرکوب کند. متاسفانه چندین دهه است که چپ جهانی هم چنان در این فریب خوردگی به سر می برد، در حالیکه اصولی بود و هست که چپ جهانی از طبقه
و جنبش کارگری در مقابل ارتجاع دفاع می کرد.
بعد از سرکوب شدید در دهه شصت، جنبش کارگری ایران تقریبا تمام
تشکل ها و امکانات مبارزاتی خود را از دست داده بود ، بدون تشکل رسمی و منسجم مبارزه را به صورت
پراکنده ادامه داد . به عنوان مثال، کفش ملی ، قیام اکبر آباد واعتصاب خاتون آباد
که اعتراض صرفا کارگری بود.
با گذشت زمان و
اضافه شدن جمعیت کارگری، مجددا مبارزات
کارگری با شکل مشخص و از کارخانجات و مراکز خدماتی سربرآورد .نساجی ها به شکل
گسترده از پرریس گرفته تا نازنخ ، مه نخ و
نساجی های مازندران و کاشان ،
کاشمر و تا پتروشیمیهای شمال و جنوب و ماشین سازی ها گرفته تا معادن زغال
سنگ را در بر گرفته تا هفت تپه که بیش از ۱۰ سال است هم چنان ادامه دارد. اعتراض کارگران حمل و نقل بخصوص شرکت
واحد تهران از سال 1383 تا کنون بی وقفه ادامه دارد .اعتراض ها در شهرک های صنعتی
البرز ، قزوین، ساوه و اراک تا اهواز
ادامه پیدا کرد . در خوزستان، نورد اهواز، لوله سازی اهواز ، فولاد اهواز، در ساوه
نورد و لوله صفا و در منطقه شمال چوب نکا ، چینی شمال ، نساجی مازندران… و در اراک هپکو و آذرآب ، درآذربایجان، تراکتور
سازی و ماشین سازی و خلاصه در تمام کشور مثل کشت و صنعت مغان ، خاتون آباد ، مس
سرچشمه ، معدن زمستان یورت و معدن چادر ملو ، معادن زنجان . تعداد اعتراض ها و
اعتصاب ها به حدی رسید که در سال ۱۳۹۵طی
یک سال 7200 اعتصاب و تجمع اعتراضی رسما" به ثبت رسید و اکنون بیشتر نیز
شده است.
اعتراضات فعلا
در هفت تپه و فولاد اهواز و دشت مغان، معادن ، و پترو شیمی ها به شکل بارزی ادامه
دارد. جمهوری اسلامی نیز هر روز به شدت سرکوب افزود. طی ۱۵ سال گذشته دهها کارگر را زیر شکنجه
در زندان ها کشته است و هزاران کارگر را دستگیر و زندانی کرد، کارگران را به گلوله
بستند و از جمله کارگران خاتون آباد را از هوا از طریق هلیکوپتر توسط سپاه
پاسداران به گلوله بستند، که منجر به کشته
شدن ۴ نفر از
کارگران شد. به عنوان مثال ، طی یک شب 700
کارگر شرکت واحد تهران را شبانه در خانه هایشان دستگیر کردند ، اخیرا" در
فولاد اهواز ۳۲ کارگر را در یک
حمله گسترده دستگیر کرده و به زندان انداختند، دهها نفر از کارگران هفت تپه را
زندانی کردند و تعداد بسیاری از کارگران را شلاق زدند (شلاق زدن در قانون جمهوری
اسلامی بوفور وجود دارد. این عمل مصداق بارز شکنجه است)… بسیاری از آنها را پس از شکنجه های گسترده و عمیق
بالاخره با وثیقه موقتا آزاد شدند(گرفتن وثیقه خود نوعی گروگان گیری است تا از ترس خطر برای وثیقه
گذار، کارگران را مجبور به سکوت و عدم
مبارزه برای احقاق حق خودشان کرده است).
تعدادی از کارگران را زیر شکنجه های مختلف مجبور
به اعتراف دروغین علیه خود و دیگر دوستان خود کردند،از اعترافات قلابی. فیلم تهیه کرده و با پخش آنها در تلویزیون، رعب
و وحشت ایجاد میکنند و در دادگاههای نمایشی
بدون حضور وکیل مدافع علیه خود کارگران استفاده نمایند. حتی اگر وکیلی به هر دلیل
و بدون دسترسی به پرونده از موکلش دفاع کند، خود وکیل مصونیت قضایی ندارد و در خطر
دستگیری و شکنجه و زندان میباشد.( در این رابطه نیز دهها وکیل به دلیل دفاع از
زندانیها خودشان در زندان بسر می برند) .قاضی ها خود دست نشانده ماموران هستند.
پخش فیلم از
اعتراف ها که مدتی تعطیل شده بود، مجددا از سر گرفته شده است که مورد اسماعیل بخشی و حنفیری و تعدادی دیگر
انجام شد.
مردم دنیا باید بدانند کارگرانی
که برای دریافت حقوق معوقه خود اعتراض و یا اعتصاب کردند به چه دلیل زندانی
و شکنجه شده اند وبه چه دلیل از آنها در زیرشکنجه اعتراف دروغین گرفته و فیلم ان را از تلویزیون
پخش می کنند. آیا به راستی چنین حکومتی را
می توان ضد امپریالیست نامید؟ و به این بهانه از آن دفاع کرد؟
قانون کار رژیم
گذشته که با فشار مبارزات کارگران بر دولت شاهشاهی تحمیل شده بود و بخشا" در
چهار چوب به اصطلاح دولت های رفاه جا افتاده و پیش برده می شد،
موادی در حمایت نسبی از کارگران و زحمتکشان داشت اما، مواد مربوط به تشکل یابی و سازماندهی مستقل
کارگری ابدا اجرا نمیشد که هیچ، .به شدت با ان برخورد امنیتی هم میشد. پس از
انقلاب ۵۷ تغییرات بسیار
زیادی به نفع صاحبان سرمایه و در جهت چپاول بیشتر
کارگران توسط سرمایه داری ان هم از جنس
نیو لیبرالی ان و بر ضد کارگران در
قانون کار اعمال شد و تشکل های واقعی کارگری بر امده از انقلاب که به بهانههای مختلف با شدت سرکوب شده بودند، رمق ان را
نداشتند تا در تدوین قانون کار تاثیر چشم گیری داشته باشند. ج-ا به بهانه های
مختلف از جمله شرایط جنگی و حمایت از "انقلاب اسلامی" و با تهمت هایی نظیرهمگامی
معترضین با دشمن وامپریالیسم جهانی و نفوذ عناصر ضد انقلاب،هر حرکت مترقی را به
نفع سرمایه دارن سرکوب میکرد. تغییرات قانون کار را به جایی رساند که به جرات میتوان
گفت قانون یک طرفه برای استثمار بیشتر، ضد
کارگری و صد در صد به سود کارفرمایان است .
جمهوری اسلامی
هم خودش کارفرمای مستقیم است(تملک کارخانه های دولتی) هم نماینده کارفرمایان است و
هم اکثردولتمردان رده بالا و متوسط دولت خودشان از صاحبان شرکت ها و موسسات مالی و
تولیدی و خدماتی بزرگ می باشند. بیشتر
نظامیان رده بالا چه به شکل سازمانی یا به
شکل فردی خارج از حیطه سازمانی با استفاده
از رانت حکومتی کارفرما بوده و به چپاول مشعولند.
به دلیل سرکوب
شدید به قدری سطح مطالبات طبقه کارگر تنزل کرده که در تصور نمی گنجد. چه کسی باور
میکند که به خاطر اعتراض به عدم پرداخت حقوق به مدت چند ماه،( از 4 ماه تا دو سال)
، تلاش برای ساختن تشکل مستقل کارگری، تلاش برای کار با قرارداد های مشخص و مبارزه
با قراردادهای موقت و سفید امضا، کارگران را شکنجه کرده به زندان بیاندازند ،
شلاق بزنند و بعد برای ازادی آنها وثیقه هم بخواهند، و برخی از انها را زیر شکنجه
بکشند.
جمهوری اسلامی
در عمل نشان داد که شدیدا وابسته به سرمایه داری جهانی است. این پوسیدگی و عدم پویایی سرمایه داری جهانی در
شرایط فعلی است که امکان تحمل اشکال مختلف سرمایه داری از نوع جمهوری اسلامی و عربستانی
گرفته تا سرمایه داری مدرن به بن بست رسیده ی ارو پایی و امریکای و … را مانند
وصله های ناجور هنوز به یک دیگر پیوند داده است و در جهت حفظ کل سرمایه داری در
ضمن وجود تضاد های عمیق، یکدیگر را آشکار
و یا پنهانی و غیر مستقیم حمایت می کنند.
با وجود منابع
نفتی کشور حکومت جمهوری اسلامی ، خود را از نظر مالی وابسته به مردم نمیداند و امکان ادامه حیات خود را بدون حل شدن کافی در
سرمایه داری جهانی و بدون تأثیرپذیری عمومی از اثرات ان و بدون توجه به نیازهای
مردم هنوز میسر میداند. برای بی اثر و یا کم کردن تاثیرات کمبود ها بر شدت سرکوب
همه جانبه افزوده است .
با توجه به اینکه
انترناسیونال های کارگری قبلی منحل شدند و انترناسیونال جدیدی هم فعلا" وجود
ندارد، جهان فعلی نیز به صورت دو جناح
متفاوت سرمایه داری مقابل هم قرار گرفته است . نیرو هایی که قصد مبارزه با یکی از
قطب های امپریالیسم جهانی و یا با یکی از
حکومت های سرمایه داری مبارزه کنند، به
غلط خود را ملزم به پیوستن به قطب مقابل میدانند،
در حالی که هر دو قطب ضمن اختلافاتی با هم
، در ریشه و در هدف و جهت حرکت مشترک اند. کاربه جایی رسیده که متاسفانه آزادیخواهان
، طبقه کارگر ، سوسیالیست ها و کمونیست ها به دلیل نبود نیرو یا جبهه سوم ( احزاب
واقعی طبقه کارگر و انترناسیونال کارگری) سعی دارند برای نجات از انزوا و بلعیده
شدن توسط یکی از قطب ها به یکی از قطب های موجود وابسته شوند. به عنوان مثال، بسیاری
از نیروها بدون ارایه تحلیل علمی از انقلاب ۵۷ و حاصل آن، با امپریالیست یا با
حکومت ارتجاعی جمهوری اسلامی شدند که متاسفانه هنوز ادامه دارد.
اوضاع کنونی طبقه کارگر
مرکز آمار ایران
هم تعریف خودش را دارد که به نوبه خود جالب است . طبق این تعریف، هر کس حتا اگر
فقط دو ساعت در هفته کارکند شاغل شناخته میشود، همین قوانین آمارگیری نشان از بیکاری
بسیاربیشتر از چهل در صد افراد اماده بکار که طبق اعلام جمهوری اسلامی است را
اثبات می کند. بیش از هشت میلیون جوان فارغ تحصیل بیکار هستند. بیش ا ز ۳۰ درصد کرگران شاغل همواره در معرض
اخراج قرار دارند. به گفته وزیر کار و رفاه
۹۳ در صد از
کارگران به صورت قرار داد موقت ( و سفید امضا که از اختراعات جمهوری اسلامی میباشد)
شاغل هستند. مدت قراردادها گاهی یک ماهه میباشد.
قرارداد های اختراعی مدعیان اسلام ناب محمدی که به سفید امضا معروف شده به معنی ان
است که کارگران پای "قرار دادی" را امضا میکنند که در ان نه تنها مدت
استخدام قید نشده بلکه بیشتر مواقع کارگران مجبور هستند برگه سفیدی را امضا کنند
که هیچ چیزی در ان نوشته نشده است . به همین سبب همه مطالبات و حقوق گذشته ، حال و
اینده کارگر فوق در معرض خطر است. گاها" قبل از همین به اصطلاح استخدام می باید
سفته ای در ضمانت بسپارد. هم چنین برگه استعفا و برگه های دریافت همه مطالبات را نیز
به شکل کاغذ سفیدی امضا کرده در اختیار کارفرما قرار بدهد. و بسیار مشاهده شده حتی
برای چنین کارهای نیز کارگر مجبور است به کارفرما یا نماینده او در مقابل داشتن
شغل پیشا پیش رشوه بپردازد. نوع دیگر اختراع قرار کاری در جمهوری اسلامی کار رایگان
به مدت سه ماه است که بعد از سه ماه کارفرما تصمیم میگیرد که کارگر فوق کار را
ادامه بدهد یا اخراج شود از این روش کارفرماها سود بسیاری به جیب میزند وهر سه ماه
به سه ماه دهها کارگر را رایگان به کار گرفته و همه را سر سه ماه اخراج کرده و
افراد جدیدی را برای سه ماه بعدی به صورت رایگان به کار می گمارند.
جمع قدم اول
(تدراک حزب انقلابی طبقه کارگر)
اسفند 1397
آدرس ایمیل :
